Embrace - Angelcorpse

What is to be of this pestilience

That makes empires tumble like tears

The dust of millenia, fallen ages

Staunches the flow of dawning horizons

Obscuring

While the days crumble as their hours unfold

A sensual swooning, prophetic mocking

As the soils swallow the seeds of the past

Each one of us to his own

Embrace

Drowning in hallowed solitude

Swallowing the void

The pallid hope revealed at last

Embrace

Why should I fret in microcosmic bonds

That chafe the spirit and the mind repress

When through the clouds gleam beckoning beyonds

Whose shining vistas mock man’s littleness?

Throw off those shackles of sufferance

This penance of one thousand ordeals

I wield the scepter of destiny

Choose the means of my own death

Give me both nails and a hammer

Harness those ecstasies of death

Prostrate myself on cruciform

At last

With swift feet I made my way

Helmed by a cacophony of despair

Deaf to the legacy of youthfullness

And beauty and joy since pined away

Yet now a rush falls upon my ears

Of dripping, whispered words

The hole of emptiness I pour through

Unveils the caress from far beyond

Now no longer can I ignore

What goes before has gone again

The silence of immorality

Satisfied with this one fell step

Plunge beneath the waters

The freezing embrace of the goddess of death

Бұл індет не болады

Бұл империяларды көз жасы сияқты құлатады

Мыңжылдықтардың шаңы, құлаған ғасырлар

Таң атқан көкжиектер ағынын нығайтады

Қараңғылау

Күндер сағаттарымен бірге ыдырап жатқанда

Сезімтал күйге түсу, пайғамбарлық келемеждеу

Топырақ өткеннің тұқымын жұтқандай

Әрқайсымыз өз                                             әрқайсымыз                                                             әр

Қамту

Қасиетті жалғыздыққа батып кету

Бос орынды жұту

Ақырында солғын үміт ашылды

Қамту

Неліктен мен микроғарыштық байланыстарға алаңдауым керек?

Бұл рух пен ақыл-ойды басады

Бұлттардың арасынан жарқыраған кезде арғы жақтан шақырады

Кімнің жарқыраған көріністері адамның кішкентайлығын келеке етеді?

Сол азап шегелерін тастаңыз

Бұл мың сынақтың тәубе

Мен тағдырдың асабын ұстаймын

Өз өлімімді таңда

Маған шегелер мен балғаларды беріңіз

Өлім экстаздарын қолдан

Айқыш пішінге сәжде қыламын

Ақырында

Жылдам аяқпен мен өз жолымды жасадым

Үмітсіздіктің какофониясы басқалады

Жастық  мура  кеңес 

Сұлулық пен қуаныш жойылғаннан бері

Қазір де құлағыма бір діріл түсіп жатыр

Тамшылаған, сыбырлаған сөздер

Мен құйып жіберемін

Еркелетуді алыстан ашады

Енді енді елемеуге болмайды

Бұрынғы өткен нәрсе қайтадан кетті

Азғындық тыныштығы

Осы бір құлаған қадамға риза

Судың астына түсіңіз

Өлім құдайының аязды құшағы