Облетают последние маки - Андрей Мягков

Облетают последние маки,

Журавли улетают, трубя,

И природа в болезненном мраке

Не похожа сама на себя.

По пустынной и голой алее

Шелестя облетевшей листвой,

Отчего ты, себя не жалея,

С непокрытой бредешь головой?

Жизнь растений теперь затаилась

В этих странных обрубках ветвей,

Ну, а что же с тобой приключилось,

Что с душой приключилось твоей?

Как посмел ты красавицу эту,

Драгоценную душу твою,

Отпустить, чтоб скиталась по свету,

Чтоб погибла в далеком краю?

Пусть непрочны домашние стены,

Пусть дорога уводит во тьму,-

Нет на свете печальней измены,

Чем измена себе самому.

Соңғы көкнәр айнала ұшады

Тырналар кернейлеп ұшып кетеді

Ал табиғат азапты қараңғылықта

Өзіне ұқсамайды.

Шөл және жалаңаш аллеяның бойында

Құлаған жапырақтар сыбдырлайды,

Неге өзіңді аямайсың,

Басыңды жауып қаңғып жүрсің бе?

Өсімдіктер тіршілігі қазір жасырынып жатыр

Бұтақтардың осы біртүрлі діңгектерінде,

Ал, саған не болды

Сенің жаның не болды?

Бұл сұлулыққа қалай батылы жетсін

Сіздің асыл жаныңыз

Жібер, дүниені кезіп,

Алыс жерде өлу керек пе?

Үй қабырғалары нәзік болсын,

Жол қараңғылыққа апарсын -

Дүниеде мұңды сатқындық жоқ,

Өзіңе опасыздық жасағаннан гөрі.