Where Death Seems To Dwell - Amon Amarth

Through a dark and desolate valley he walks

Pale, flickering fires light the way

Along an ice cold river lies his path

The sky is of darkest grey

A cold wind pierce through his bones

And the sharp rocks cut his feet

His clothes and skin are ripped by thorns

His eyes appear to bleed"

The land is dead and dry

The water is poisonous

Unknown creatures howling to the sky

Blood chilling and ravenous

The air is thick and dense

A smell of rotting flesh

Every breath is like one thousand knives

Cutting through his chest

Black birds of prey circle the sky

He hears the shadows moan

He sees pale faces pass him by

But he walkds this path alone

Darkness fills his heart with chilling fear

A nameless fear he cannot quell

How did he ever end up here?

This place where death seems to dwell

He repeats the question in his weary mind

The riddle gives him no rest

Yet he knows the answer deep inside

He’s been touched by the chill of death

Enchating voices urge him on

Though he wants to turn around

They sing to him with soothing words

A chilling, frightening sound

A cold blue ligh shimmer ahead

Where a mountain reaches for the sky

Nidafjell, mountain of the dead

Terrifying it’s might

He approach the gates

His heart is cold

He understands all to well

She awaits him

The truth unfolds

He’s been sent to Nifelhel

Қараңғы да қаңырап бос жатқан алқаппен                                                                                                                                                                                                                 Қараңғы                        |

Бозғылт, жыпылықтаған оттар жолды жарықтандырады

Оның жолы мұздай суық өзеннің бойымен өтеді

Аспан ең қараңғы сұр

Суық жел оның сүйектерін тесіп өтеді

Ал өткір тастар оның аяғын кесіп тастады

Оның киімі мен терісін тікен жыртып алған

Оның көздері қан                   көз                                                                 көз                           көз                         көз                                                                               |

Жер өлі және құрғақ

Су улы

Белгісіз жаратылыстар аспанға сайрап жатыр

Қанның қатуы және ашқарақтық

Ауа қалың және тығыз

Шіріген ет иісі

Әрбір тыныс мың пышақ сияқты

Оның кеудесін кесу

Қара жыртқыш құстар аспанды айналады

Ол көлеңкелердің ыңылдағанын естиді

Ол өзінің жанынан бозарған жүздерді көреді

Бірақ ол бұл жолмен жалғыз жүреді

Оның жүрегін қараңғылық үрей билейді

Аты жоқ қорқынышты ол баса алмайды

Ол бұл жерге қалай келді?

Бұл жерде өлім тұратын сияқты

Шаршаған санасында сұрақты қайталайды

Жұмбақ оған тыныштық бермейді

Дегенмен ол жауапты терең біледі

Оған өлімнің салқыны тиді

Әдемі дауыстар оны жігерлендіреді

Ол бұрылғысы келсе де

Олар оған тыныштандыратын сөздермен ән айтады

Салқындататын, қорқынышты дыбыс

Алда салқын көк жарық

Таудың аспанға жеткен жері

Нидафель, өлілер тауы

Бұл қорқынышты күш

Ол қақпаларға жақындады

Оның жүрегі суық

Ол бәрін жақсы түсінеді

Ол оны күтеді

Шындық ашылады

Ол Нифелхелге жіберілді