Журавли - Алла Баянова

Здесь, под небом чужим, я как гость нежеланный,

Слышу крик журавлей, улетающих вдаль.

Сердце бьётся сильней, видя птиц караваны,

В дорогие края провожаю их я.

Вот всё ближе они и всё громче рыданья,

Словно скорбную весть они мне принесли,

Из какого же вы неприветного края

Прилетели сюда на ночлег, журавли.

Холод, дождь и туман, непогода и слякоть,

Вид угрюмых людей и печальной земли…

Ах, как больно душе, как хочется плакать,

Перестаньте рыдать надо мной журавли.

Пронесутся они мимо скорбных распятий,

Мимо старых церквей и больших городов,

А вернутся назад им раскроет объятья

Дорогая земля и Отчизна моя.

1850-е годы

Міне, бейтаныс аспан астында мен қажетсіз қонақ сияқтымын,

Мен алысқа ұшып бара жатқан тырналардың дауысын естимін.

Құстардың керуендерін көріп, жүрек соғады,

Мен оларды аяулы елдерге шығарып саламын.

Мұнда олар жақындап, жылап жатыр,

Олар маған қайғылы хабар әкелгендей,

Сіз қай елденсіз

Олар түнде осында ұшты, тырналар.

Суық, жаңбыр мен тұман, қолайсыз ауа-райы және батпақ,

Мұңлы адамдар мен мұңды жер көрінісі...

О, жаным қалай ауырады, жылағым келеді,

Мен үшін жылауды тоқтатыңыз, тырналар.

Олар қайғылы айқыштарды сыпырып өтеді,

Өткен ескі шіркеулер мен үлкен қалалар

Ал олар қайтып келгенде құшақтарын ашады

Қымбатты жер және менің Отаным.

1850 жж