Река любви - Алиса Фрейндлих

И все же есть река любви.

И есть в ней глубина, есть мели.

Над ней когда-то соловьи

И день, и ночь нам песни пели.

Иные были времена,

Когда в объятиях теченья

И радости, и огорчения,

И счастье нам несла она.

Река любви.

Река, река любви.

Ах, как она нам песни пела!

Так не поют и соловьи.

И вдруг утихла, обмелела

Река любви, река любви.

Еще сверкает рябь, но дно

Уже блестит в лучах заката.

А ведь совсем не так давно

Мы были каждой встрече рады.

И вот теперь, как берега,

Которым не соединиться.

И счастье нам теперь лишь снится,

Как снятся волнам облака.

Река любви.

Река, река любви.

Ах, как она нам песни пела!

Так не поют и соловьи.

И вдруг утихла, обмелела

Река любви, река любви.

А это авторское стихотворение Николая Константиновича Старшинова «Река любви»!

И всё же есть река любви!

Она бежит, хоть нету моченьки…

А ведь когда-то дни и ноченьки

Над ней гремели соловьи.

Да, знаешь, были времена,

Когда в объятиях течения

И радости и огорчения,

И жизнь и смерть несла она.

Как мне она была горька!

Я был уже готов отчаяться…

Но, как известно, всё кончается, —

И ты уже не та, река.

Не та, не та, совсем не та:

Где гребни волн с крутыми взлётами,

Ну где они, с водоворотами

Твои былые омута?

Теперь течёшь едва-едва,

И соловьи не манят трелями

И возвышается над мелями

Полуметровая трава.

Но я прошу тебя: журчи,

Пой песенку леску прибрежному,

Ведь всё-таки тебя по-прежнему

Питают светлые ключи.

Сонда да махаббат өзені бар.

Ал оның тереңдігі бар, таяздығы бар.

Оның үстінде бір кездегі бұлбұлдар

Күндіз-түні бізге ән шырқады.

Басқа уақыттар болды

Ағымның құшағында болғанда

Қуанышы да, қайғысы да

Және ол бізге бақыт әкелді.

Махаббат өзені.

Өзен, махаббат өзені.

О, ол бізге қандай ән айтты!

Бұлбұлдар да олай сайрамайды.

Кенет ол тынышталды, таяз болды

Махаббат өзені, махаббат өзені.

Толқындар әлі де жарқырайды, бірақ түбі

Қазірдің өзінде күннің батуы сәулесінде жарқырайды.

Бірақ көп уақыт бұрын емес

Әр кездесуге қуанатынбыз.

Ал енді, жағалар сияқты,

Қайсысы қосылмайды.

Ал енді біз тек бақытты армандаймыз,

Бұлттар толқындарды қалай армандайды.

Махаббат өзені.

Өзен, махаббат өзені.

О, ол бізге қандай ән айтты!

Бұлбұлдар да олай сайрамайды.

Кенет ол тынышталды, таяз болды

Махаббат өзені, махаббат өзені.

Ал бұл Николай Константинович Старшиновтың автордың «Махаббат өзені» поэмасы!

Сонда да махаббат өзені бар!

Зәр жоқ болса да жүгіреді...

Бірақ бір рет күн мен түн

Оның үстінде бұлбұлдар шырылдады.

Иә, сіз білесіз бе, уақыт болды

Ағымның құшағында болғанда

Және қуаныш пен қайғы,

Және ол өмір мен өлімді алып жүрді.

Ол маған қандай ашуланды!

Мен үмітсіздікке дайын болдым ...

Бірақ, өзіңіз білетіндей, бәрі аяқталады, -

Ал сен бұрынғыдай емессің, өзен.

Бірдей емес, бірдей емес, мүлдем бірдей емес:

Тік көтерілген толқындардың шыңдары қайда,

Ал, олар қайда, гидромассаждары бар

Сіздің бұрынғы су айдындары?

Енді сіз әрең ағып жатырсыз

Ал бұлбұлдар триллиантты шақырмайды

Және таулардан жоғары көтеріледі

Жартылай шөп.

Бірақ мен сізден сұраймын: күңкілдеңіз,

Жағалау сызығына ән айт,

Өйткені, сен әлі

Жарық пернелерді беріңіз.