Я - печаль - Аффинаж

Ты просыпала соль - мы поссоримся с тобой.

Ты прости свою боль, отпусти меня в поле.

С первой летней грозой, с первой утренней росой

Небо дышит в лицо и дыханье невесомо,

Я дрожу от смеха.

я прошу у эха:

«Не отвечай, не отвечай, не отвечай!

-

Я помеха, я печаль».

Я помеха, я печаль.

Я пойду, а потом позабуду, где мой дом.

Только ветер задует - как зовут позабуду.

Только кроны шепнут золотыми листами.

Смело в бездну шагну - бездна облаком станет.

Я дрожу от смеха.

я прошу у эха:

«Не отвечай, не отвечай, не отвечай!

-

Я помеха, я печаль».

Я помеха, я печаль.

Тұзды төгіп алдың - біз сенімен ұрысамыз.

Қайғыңды кешірші, далаға кетейін.

Жаздың алғашқы найзағайымен, алғашқы таңғы шықпен

Аспан бетке дем алып, тынысы салмақсыз,

Мен күлгеннен дірілдеп тұрмын.

Мен жаңғырық сұраймын:

Жауап берме, жауап берме, жауап берме!

-

Мен мұңмын, мұңмын.

Мен мұңмын, мұңмын.

Мен барамын, сосын үйімнің қайда екенін ұмытамын.

Жел соқса – атын ұмытып қаламын.

Тек тәждер алтын парақтармен сыбырлайды.

Тұңғиыққа батыл қадам басамын – шыңырау бұлтқа айналады.

Мен күлгеннен дірілдеп тұрмын.

Мен жаңғырық сұраймын:

Жауап берме, жауап берме, жауап берме!

-

Мен мұңмын, мұңмын.

Мен мұңмын, мұңмын.