Солнце - Аффинаж

Моё солнце, тебя так мало — захлебнулось в ливнях...

Моё солнце остывало в синих линиях.

Моё солнце ненастья за горы загнали, бросили в море.

Моё солнце, гори, не гасни или горе мне, горе!

Сколото с неба ветрами, брошено на дно

Золото — единственное, одно.

Упаду в моря, утону там, где ты — тело моё забери.

Лишь бы только не зря!

Только из темноты свети, гори,

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце, чуть ниже ключицы пронзи, как копьё!

Моё солнце, мне тревожные птицы кричат "Больше не твоё!"

Моё солнце, осколки твои ищу в лохмотьях туч...

Моё солнце, сохраню в груди твой последний луч.

Сколото с неба ветрами, брошено на дно

Золото — единственное, одно.

Упаду в моря, утону там, где ты — тело моё забери.

Лишь бы только не зря!

Только из темноты свети, гори,

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце!

Моё солнце!

Күнім, сен азсың - нөсерге тұншығып...

Менің күнім көк сызықтармен салқындаған.

Менің қолайсыз ауа-райы күнім таулардан асып, теңізге лақтырылды.

Күнім, жан, сөнбе, не қасірет, қасірет!

Желмен аспаннан жарылған, түбіне лақтырылған

Алтын жалғыз.

Мен теңіздерге түсемін, сен бар жерде батып кетем - денемді ал.

Тек бекер болмаса!

Тек қараңғылықтан жарқырайды, жанады,

Менің күнім!

Менің күнім!

Күнім, найзаның ұшындай мықыннан төмен тесіп өт!

Күнім, мазалаған құстар маған «Енді сенікі емес!» деп айғайлайды.

Күнім, мен сенің үзінділеріңді жыртылған бұлттардан іздеймін...

Күнім, мен сенің соңғы сәулеңді кеудемде сақтаймын.

Желмен аспаннан жарылған, түбіне лақтырылған

Алтын жалғыз.

Мен теңіздерге түсемін, сен бар жерде батып кетем - денемді ал.

Тек бекер болмаса!

Тек қараңғылықтан жарқырайды, жанады,

Менің күнім!

Менің күнім!

Менің күнім!

Менің күнім!

Менің күнім!

Менің күнім!

Менің күнім!

Менің күнім!