И опускался в сердце мне покой - Альфа

И опускался в сердце мне покой,

Исполненный какой-то светлой скорби.

А я затих, в меня вошёл покой,

Безмолвным стал, безмолвным и покорным.

Но чей-то смех в ночи взорвался вдруг

За дверью, где-то там, в пустынном поле,

И нарастал тревожный звук,

Я дома ночью сна не знал от боли.

И хохотал в полях безумный ветер,

Душа кричала, муки не терпя.

А я молчал, молчало все на свете,

Нигде на свете не было меня.

Но чей-то смех в ночи взорвался вдруг

За дверью, где-то там, в пустынном поле,

И нарастал тревожный звук,

Я дома ночью сна не знал от боли.

И нарастал тревожный звук,

Я дома ночью сна не знал от боли…

Я синеву из чаши пил небесной.

Душой заслушивался, как лилась

Колоколов незримых песня.

Всё всматривался, взгляд направив свой

В глубины без предела и без края, —

На синих нивах вечности немой

Угадывал тебя я, прозревая.

Когда же вечер умирал в огне,

Спускалась ночь ясна и звездочка,

Весь в звоне вод из синего далека

Мерещился твой грустный шепот мне.

И опускался в сердце мне покой,

Исполненный какой-то светлой скорби

И вот затих я, примерен с тоской,

Безмолвным стал, безмолвным и покорным.

Но чей-то смех в ночи взорвался вдруг

За дверью, где-то там, в пустынном поле,

И нарастал тревожный где-то звук,

И в темном доме сна не знал я боле

И хохотал в полях безумный ветер,

Душа кричала, муки не терпя.

Качались тени.

Я молчал.

На свете,

Нигде на свете не было тебя.

Менің жүрегімде тыныштық орнады,

Біраз жеңіл қайғыға толы.

Мен тынышталдым, маған тыныштық кірді,

Ол үнсіз, үнсіз, мойынсұнғыш болды.

Бірақ түнде біреудің күлкісі кенет жарылды

Есіктің артында, бір жерде, қаңырап бос далада,

Мазасыз дыбыс өсті,

Үйдегі ауырсынудан түнде ұйқыны білмедім.

Ал ессіз жел далада күлді,

Жан азапқа шыдамай айқайлады.

Мен үндемедім, дүниеде бәрі үнсіз қалды,

Мен әлемнің еш жерінде болмадым.

Бірақ түнде біреудің күлкісі кенет жарылды

Есіктің артында, бір жерде, қаңырап бос далада,

Мазасыз дыбыс өсті,

Үйдегі ауырсынудан түнде ұйқыны білмедім.

Мазасыз дыбыс өсті,

Ауырғандықтан түнде ұйқыны білмедім...

Көктің тостағанынан көк іштім.

Оның қалай төгілгенін жан тыңдады

Көрінбейтін әннің қоңыраулары.

Көзін басқа жаққа бұрып, жан-жағына қарады

Шексіз және шетсіз тереңдікте, -

Мәңгілік мылқау көк далада

Мен сізді анық көрдім.

Кеш отқа оранғанда,

Түн мөлдір және жұлдызды болды,

Көгілдір алыстан аққан судың шуында

Мен сенің маған айтқан мұңды сыбырыңды елестеттім.

Менің жүрегімде тыныштық орнады,

Қандай да бір жарқын қайғыға толы

Енді мен тынышталдым, сағынышпен үлгі болдым,

Ол үнсіз, үнсіз, мойынсұнғыш болды.

Бірақ түнде біреудің күлкісі кенет жарылды

Есіктің артында, бір жерде, қаңырап бос далада,

Бір жерде қорқынышты дыбыс шықты,

Ал ұйқының қара шаңырағында бұдан артық білмедім

Ал ессіз жел далада күлді,

Жан азапқа шыдамай айқайлады.

Көлеңкелер теңселді.

Мен үндемедім.

Әлемде,

Сен дүниенің еш жерінде болмадың.