Volvió una Noche - Carlos Gardel

Volvió una noche, no la esperaba,

había en su rostro tanta ansiedad

que tuve pena de recordarle

lo que he sufrido con su impiedad.

Me dijo humilde: «Si me perdonas,

el tiempo viejo otra vez vendrá.

La primavera es nuestra vida,

verás que todo nos sonreirá»

Mentira, mentira, yo quise decirle,

las horas que pasan ya no vuelven más.

Y así mi cariño al tuyo enlazado

es sólo una mueca del viejo pasado

que ya no se puede resucitar.

Callé mi amargura y tuve piedad.

Sus ojos azules, muy grandes se abrieron,

mi pena inaudita pronto comprendieron

y con una mueca de mujer vencida

me dijo: «Es la vida».

Y no la vi más.

Volvió esa noche, nunca la olvido,

con la mirada triste y sin luz.

Y tuve miedo de aquel espectro

que fue locura en mi juventud.

Se fue en silencio, sin un reproche,

busqué un espejo y me quise mirar.

Había en mi frente tantos inviernos

que también ella tuvo piedad.

Ол бір түнде қайтып келді, мен оны күтпедім,

оның жүзінен қобалжу бар еді

Мен оны еске түсіргеніме өкіндім

Мен сенің имандылығың үшін не азап шектім.

Ол маған кішіпейілділікпен: «Егер мені кешірсең,

ескі заман қайта келеді.

Көктем – біздің өміріміз

Барлығы бізге күлетінін көресіз»

Өтірік, өтірік, мен оған айтқым келді,

өткен сағаттар енді қайтып келмейді.

Осылайша менің махаббатым сенікімен байланысты

бұл бұрынғы өткеннен қалған күлкі ғана

бұл енді қайта тірілу мүмкін емес.

Ашуымды жауып, аядым.

Оның өте үлкен көк көздері кеңейіп,

Менің естімеген мұңымды олар тез түсінді

және жеңіліске ұшыраған әйелдің мырс етіп

Ол маған: «Бұл өмір» деді.

Ал мен оны енді ешқашан көрмедім.

Ол сол түнде қайтып келді, мен оны ешқашан ұмытпаймын,

мұңды көзқараспен және жарықсыз.

Ал мен сол елестен қорықтым

бұл менің жас кезімдегі ессіздік еді.

Ол сөгіссіз, тыныш жүрді,

Мен айна іздеп, өзіме қарағым келді.

Менің алдымда қаншама қыс болды

оның да мейірімді болғаны.