Эмо - 1.5 кг Отличного Пюре

Каждый раз понимать как легко потерять,

Потерять навсегда все, чем жил ты вчера.

Что хотел, чем дышал, с кем ты был, кого ждал,

Отрывать от себя, чувствуя, как опять…

День за днем, холодной ночью

механизм часов неточных,

Рев турбины реактивной превращает в пульс пассивный.

Нет ни сил, ни слез, ни веры, только дрожь в сердцах сверх меры.

Почему же все так сложно в этом мире безнадежном?

Почему так?

Суженный зрачок от боли, крик, застывший комом, в горле.

Привкус соли от потери — знаю люди, знают звери.

Что с того, что нельзя повернуть время вспять,

Что с того, что в глазах не убить этот страх.

Этот страх пустоты знаю я, знаешь ты,

Все, чем жил я вчера не вернуть никогда.

Смоется потоком мощным замок из песка непрочный,

Прошибет холодным потом озарение кого-то.

Нет ни сил, ни слез, ни веры, нет границы у предела,

Почему же все так сложно в этом мире безнадежном?

Почему так?

Суженный зрачок от боли, крик, застывший комом, в горле.

Привкус соли от потери — знаю люди, знают звери.

Әр жолы жоғалтудың қаншалықты оңай екенін түсіну үшін

Кеше өмір сүргеннің бәрін мәңгілікке жоғалтыңыз.

Не қаладыңыз, не дем алдыңыз, кіммен болдыңыз, кімді күттіңіз,

Өзіңізден жыртыңыз, қайтадан сезініңіз ...

Күн артынан күн, салқын түн

сағат механизмі дұрыс емес,

Реактивті турбинаның гүрілі пассивті импульске айналады.

Күш те жоқ, көз жасы да, сенім де жоқ, тек жүректерде өлшеусіз діріл бар.

Бұл үмітсіз дүниеде неге бәрі күрделі?

Неге бұлай?

Ауырсынудан қарашығы тарылған, тамағында түйіршікте қатып қалған айқай.

Жоғалғаннан тұз дәмі – халық біледі, мал біледі.

Уақытты кері қайтара алмасаң ше

Егер бұл қорқынышты көзбен өлтіру мүмкін болмаса ше?

Мен бұл бостық қорқынышын білемін, білесіз бе,

Кеше өмір сүргенімнің бәрі ешқашан оралмайды.

Нәзік құм қамалды күшті бұлақ шайып кетеді,

Біреудің көрегендігі салқын термен жарылады.

Күш жоқ, көз жасы жоқ, сенім жоқ, шек жоқ,

Бұл үмітсіз дүниеде неге бәрі күрделі?

Неге бұлай?

Ауырсынудан қарашығы тарылған, тамағында түйіршікте қатып қалған айқай.

Жоғалғаннан тұз дәмі – халық біледі, мал біледі.