Над полями веков - Янтарные Слёзы

Над полями веков, под сплетением крон

Золотые леса помнят тени времён

И закатная кровь разжигает костры,

Опускается ночь по снегам бересты.

Стань холодной росой и услышь мой крик,

Так иди же за мной, мир загадок велик.

Сквозь сплетенье легенд в рунах древних корней

Я несу сполох солнца в души людей.

И лучами луны я крадусь словно волк

Под покровами тьмы, скалясь иглами снов.

Плетью пепельных туч, тенью тленных веков,

Моё имя омыо слезами ветров.

И когда сонмы грёз взмоют в вихрях к богам,

И когда пламя звёзд прикоснётся к вискам,

Капли новой судьбы рухнут с хрипом ворон

В лоно древних лесов, где я буду рождён.

Ғасырлар өрістерінің үстінде, тәждер плексусының астында

Алтын ормандар уақыттың көлеңкесін еске түсіреді

Күннің батуы қан отты тұтандырады,

Түн қайың қабығының қарының үстіне түседі.

Суық шық болып, менің жылауымды есті

Ендеше, маған еріңіз, жұмбақтар әлемі керемет.

Ежелгі тамырлардың рундарындағы аңыздардың тоғысуы арқылы

Мен адамдардың жан дүниесіне күн сәулесін әкелемін.

Ал мен ай сәулесімен қасқырдай жорғалаймын

Қараңғылық астында, арманның инесіндей күледі.

Күлді бұлттың қамшысы, тозатын заманның көлеңкесі,

Менің атым желдің жасымен жуылады.

Ал арман әскерлері құйындармен құдайларға ұшқанда,

Жұлдыздардың жалыны храмдарға тигенде,

Қарғалардың дауысымен жаңа тағдырдың тамшылары түседі

Туған жерім көне ормандардың қойнында.