Ursprung - Woods of Infinity

Jag låter order sakta ta form

som en del av försöket att rida ut en storm.

Det skogstorn jag sitter i skakar av vinden

och dess bräckliga konstruktion får på örat och kinden.

Det stearinljus jag lyckats tända brinner med näppe och nöd,

en välriktad vindpust blir snart dess död.

Det är fortfarande länge kvar till första frosten

men jag känner mig redan frusen av regnet och blåsten.

Många är de människor som nu är fulla på krogen

men ytterst få är de som är ensamma i skogen.

Kristna, muslimer, judar och många därtill

kommer att dö när jag får som jag vill.

Skogen är vårt ursprung — skogen är vår borg!

I skog känner vi glädje, lust och sorg.

Vad gick fel?

Jag vill kriga!

Jag vill nå renhet!

Jag ser ut från min lilla höjd och skådar ett grågrönt landskap,

fritt från fröjd.

Jag känner mig säll fast jag är lerig, regnvåt — längt från värmen i ett hem.

Jag önskar mig blixt och åska!

Något som göt mig rädd!

Jag vill bli uppryckt från nutidsmänniskans trygga bädd.

Kroppen huttrar, magen kurrar och tankarna far omkring.

Runt om mig härskar naturens eviga monotoni.

Det är regn och vind, mend ändå mer liv än en stadskårna.

Jag hör en klagan och möjligen ett rop

och plötsligt nedanför ser jag en meterdjup grop.

Skulle jag lägga mig där uti ville gropen täcka över sig själv…

Jag skulle ta ett djupt andetag och låtsas att jag snart måste bli väckt

och därmed varde mitt liv släckt.

Men en natt om sextionio år, då dimman ligger ogenomträngligt tät

har jag blivit en annan existens.

Då finns inga rimliga svar…

Kvar.

— Ravenlord — 2010−07−22

Тапсырыстардың біртіндеп қалыптасуына мүмкіндік беремін

дауылдан құтылу әрекетінің бөлігі ретінде.

Мен отырған орман мұнарасын жел шайқайды

және оның нәзік конструкциясы құлақ пен щекке түседі.

Мен жағуға қол жеткізген шырақ қиындық пен қайғы-қасіретпен жанып жатыр,

жақсы бағытталған желдің екпіні жақын арада оның өлімі болады.

Алғашқы аязға дейін әлі көп уақыт бар

бірақ мен қазірдің өзінде жаңбыр мен желден мұздағандай сезінемін.

Қазір сыраханада мас болып жүргендер көп

бірақ орманда жалғыз қалғандар өте аз.

Христиандар, мұсылмандар, еврейлер және т.б

Мен қалағанымды алған кезде өлемін.

Орман – біздің бастауымыз – орман – біздің сарайымыз!

Орманда біз қуаныш, тілек және қайғы сезінеміз.

Не болды?

Мен соғысты қалаймын!

Мен тазалыққа қол жеткізгім келеді!

Мен кішкентай биіктігімнен қарап, сұр-жасыл пейзажды көремін,

қуаныштан бос.

Мен өзімді сирек лай, жаңбыр дымқыл - үйдің жылуынан алыс сезінемін.

Найзағай мен найзағай тілеймін!

Мені қорқытқан нәрсе!

Мен қазіргі адамның қауіпсіз төсегінен көтерілгім келеді.

Денесі дірілдеп, іші дірілдеп, ойлар ауып кетеді.

Менің айналамдағы табиғаттың мәңгілік монотондылығы.

Бұл жаңбыр мен жел, бірақ бәрібір қалалық корпустан гөрі өмір.

Мен жоқтауды және мүмкін жылауды естимін

кенет төменде мен метр терең шұңқырды көрдім.

Жата берсем, шұңқыр өзін жауып тастағысы келді...

Мен терең дем алып, тез оянуым керек сияқты көрінетінмін

осылайша өмірім сөнді.

Бірақ алпыс тоғыз жылдың түні, тұман өтпестей қалың

Мен басқа тіршілікке айналдым.

Сонда ақылға қонымды жауаптар жоқ ...

Сол.

- Равенлорд - 2010−07−22