Lost Kids - WLVS

Не снова - вновь

Сквозь зубы кровь,

Сквозь кашель сплёвывая ночь,

Утро - сожмёт точь в точь тиски.

Давно ли не пьянят стихи?

Где конфетти беспечный град,

Ветра теплее одеял?

Где взгляд, что тысячью карат

Среди стеклянных глаз сиял?

Всем, кто видит мир, как есть - насквозь,

Кто с этим миром врозь и вопреки,

Ведь там в груди мотор,

Ему приказ молчать - не приговор остыть.

Я, как и ты, боюсь, но выбираю жить.

Я выбираю жить, а не выживать

И в косы заплетать неугомонный ветер.

Я верю - нам никто не запретит мечтать,

Ведь мы с тобой внутри всё еще просто дети,

Затерянные где-то в переходах метро,

Между эпох,

В чьих то песнях между строк,

Забытые на задних сиденьях машин.

Нас на растерзание одного за одним

Отдали чужим городам,

Передозам, запоям,

Пламени дней языкам.

Пусть как еретикам полыхать нам огнём,

Пусть в конце как и всем вам кормить чернозём,

Но сейчас мы выбираем жить.

Қайта емес - қайтадан

Тістер арқылы қан

Түкіру түнгі жөтел арқылы

Таңертең - дәл сол жақшаны сығады.

Поэзия көптен бері мас болған жоқ па?

Қайда конфетти абайсыз бұршақ,

Желдер көрпелерден жылы ма?

Мың карат болатын түрі қайда

Шыны тәрізді көздердің арасында жарқырап тұр ма?

Әлемді сол қалпында көретіндердің барлығына,

Кім бұл дүниеден бөлек және қайшы,

Өйткені, кеудеде мотор бар,

Оның үндемеу туралы бұйрығы суыту емес.

Мен де сен сияқты қорқамын, бірақ өмір сүруді таңдаймын.

Мен өмір сүруді емес, өмір сүруді таңдаймын

Ал тынымсыз желді өріп жіберіңіз.

Мен сенемін - ешкім бізге армандауға тыйым салмайды,

Себебі сен екеуміз ішімізде әлі баламыз

Метро өткелдерінде бір жерде жоғалып кетті

дәуірлер арасында

Біреудің өлеңдерінде жолдар арасында,

Көліктердің артқы орындықтарында ұмытылған.

Бірінен соң бірі бөлініп кеттік

Шетелдік қалаларға беріледі

Мен дозаны асыра аламын, мен ішемін

Тілдерге күндердің жалыны.

Біздер бидғатшылардай отпен жанайық,

Ақырында бәрің сияқты қара жерді асырайық.

Бірақ қазір біз өмір сүруді таңдаймыз.