Забудь - Вадим Усланов

Я шел из вечера в рассвет,

Ты мне шепнула что-то в след.

И улыбнулась мне так мило,

Словно знала сотню лет.

Звучала музыка дождя,

И в мир фантазий уводя,

За нами полночь день закрыла

В мир, где были ты и я.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Когда увидишь вновь глаза рассвета.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Не оставляй в руках осколки лета.

Мы скрылись ото всех вдвоём

Туда, где явь казалась сном.

Я дал часам остановиться,

Чтоб не думать ни о чём.

На сто десятом этаже

Мы плыли словно в мираже,

Мы пили небо, словно птицы,

И болтали о душе.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Когда увидишь вновь глаза рассвета.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Не оставляй в руках осколки лета.

Кештен таңға дейін жүрдім,

Артымнан бірдеңе деп сыбырладыңыз.

Және маған сондай тәтті күлді

Мен жүз жылдан бері білетін сияқтымын.

Жаңбырдың әуені естілді

Мені қиял әлеміне апарып,

Артымызда түн ортасы күнді жауып тастады

Сіз және мен болған әлемге.

Бірақ сен оны ұмыт, ұмыт, ұмыт.

Таңның көзін қайта көргенде.

Бірақ сен оны ұмыт, ұмыт, ұмыт.

Қолыңызда жаздың фрагменттерін қалдырмаңыз.

Бәрінен бірге жасырдық

Шындық арман сияқты көрінетін жерде.

Мен сағатты тоқтатуға рұқсат бердім

Ештеңені ойламау үшін.

Жүз оныншы қабатта

Сағымдағыдай жүздік,

Аспанды құстай сусындадық

Және олар жан туралы әңгімелесті.

Бірақ сен оны ұмыт, ұмыт, ұмыт.

Таңның көзін қайта көргенде.

Бірақ сен оны ұмыт, ұмыт, ұмыт.

Қолыңызда жаздың фрагменттерін қалдырмаңыз.