Mumbleface - Timeshares

Disguise all the thoughts running through my head and hold them back for way

too long.

And where have I been these days?

What matters to me anyway?

I said nothing, like I always say.

I felt the flames rising up in me.

I turned away.

I’ve seen myself as equal to bad bad people.

Taken vice for virtue and vanity for my fucking nonsense.

If we could only find the word, vague and luminous.

Like light in dark of fear and hate we let swallow us.

I’ve felt compromised, violated, vanished into ghosts that retreat into the

haunts and corners that comfort us the most.

And I used to laugh about it and you’d scream «It's not funny.»

You took the spring right from my step, took the words right

from my mouth.

No one will ever know how my mind would race with anger, undignified.

Who’d think that it could stall out stagnant, so god damn satisfied.

Through the voids left in the silence and the things we never say,

the word slips away.

If the wise have the house of mourning, we could live in a house of fools.

Sit down, shut up like all good children do.

I said nothing like I always do.

Withered down to bone, beaten down.

«And where have you been these days?

What matters to you anyway?»

I said nothing.

Took the spring right from my step, took the words right from my mouth.

No one will ever know.

Your eyes were burning through me, red and wet.

They were waiting for the word.

Took the spring right from my step, took the words right from my mouth.

No one will ever know.

Менің басымдағы барлық ойларды жасырып, оларды жолға дейін ұстаңыз

тым ұзақ.

Ал мен осы күндері қайда болдым?

Маған не маңызды болса да ?

Бұрынғыдай ештеңе айтпадым.

Ішімдегі жалынның көтерілгенін сезіндім.

Мен  бұрылдым.

Мен өзімді жаман адамдармен тең көрдім.

Менің ақымақтығым үшін ізгілік пен бос әурешілік болды.

Тек сөзді таба білсек, бұлыңғыр және нұрлы.

Қорқыныш пен жек көрушіліктің қараңғылығындағы жарық сияқты, бізді жұтып қоюға мүмкіндік береміз.

Мен өзімді ымырасыздыққа ұшыраған, бұзылған, елестерге айналып кеткендей сезіндім

бізді ең жайлы ететін жерлер мен бұрыштар.

Мен бұған күлетінмін, ал сіз «Бұл күлкілі емес» деп айқайлайтын едіңіз.

Қадамымнан көктемді алдың, сөздерді дұрыс қабылдадың

аузымнан.

Менің санамның ашу-ызамен қалай жүгіретінін ешкім білмейді.

Ол тоқырауға ұшырайды деп кім ойлаған, сондықтан құдай қанағаттанарлық.

Тыныштықта қалған бос орындар және біз ешқашан айтпайтын нәрселер арқылы,

сөз сырғып кетеді.

Даналардың аза үйі болса, біз ақымақтардың үйінде өмір сүрер едік.

Барлық жақсы балалар сияқты отырыңыз, үндемеңіз.

Мен бұрынғыдай ештеңе айтпадым.

Сүйекке дейін қурап, ұрып-соққан.

«Ал сен осы күндері қайда болдың?

Сіз үшін не маңызды?»

Мен ештеңе айтпадым.

Қадамымнан көктемді, ауызымнан сөзді алды.

Ешкім білмейді.

Сенің көздерің маған қызарып, дымқыл болды.

Олар сөзді күтті.

Қадамымнан көктемді, ауызымнан сөзді алды.

Ешкім білмейді.