These Walls - The End

And with these walls we will never need the sun.

These knots are eyes and

every stain’s an effigy.

To never be shown in the open world.

These walls

have no voice, they only rot.

And every faded smear’s an epitaph.

They were

loving once, only to be killed and rebuilt by human hands.

And made mildew

with memories.

But the grain makes shapes.

Oh so clearly.

And we can see it.

With the faces of our history.

The only things that are truly ours are

enclosures with locked doors.

These walls are just like bars and words.

Constructs to be worshipped as such.

Our house.

And with these walls we will

never need the sun, or time.

They are too sublime.

Осы қабырғалармен бізге ешқашан күн қажет емес.

Бұл түйіндер көз және

әрбір дақ сурет.

Ашық әлемде ешқашан көрсетілмеуі.

Бұл қабырғалар

дауысы жоқ, олар тек шіріп кетеді.

Әр өшіп қалған жағынды эпитафия болып табылады.

Олар болды

бір рет сүю, тек өлтіріліп, адам қолымен қайта қалпына келтірілді.

Және көгерген

естеліктермен.

Бірақ дән пішіндер жасайды.

Өте анық.

Біз оны көреміз.

Тарихымыздың беттерімен.

Біздікі ғана

жабық есіктері бар қоршаулар.

Бұл қабырғалар барлар мен сөздер сияқты.

Сол сияқты ғибадат ету үшін құрылады.

Біздің үй.

Және осы қабырғалармен боламыз

ешқашан күн немесе уақыт қажет емес.

Олар тым керемет.