Люди заставляют плакать мир - Теория

Тихо, стой, заглуши

Скрежет мыслей своих,

Лови звуки, учи их.

Вот капля дождя,

Вот капля засохших морей,

Вот скрип всегда открытых дверей.

Вот зовут тебя,

Хоть и рядом стоят.

Вот просят и ждут,

Кто обжегся о ярость любя.

Тихо, стой, заглуши

Злобу, рану свою,

Слышишь, сколько поют?

Вот мимо тебя,

Вот мимо затасканных слов,

Посчитай, сколько новых шумов.

Вот утих пожар

В беспокойных очах.

Вот жадность и страх

Затихли на вечных путях.

Теперь слышишь,

Между шумом машин,

Между треском горящих церквей,

Между хрустом усохших морей

Тихо капает хлип,

Разрывает он сердце твое.

Так ребенок поет о пропаже,

Слезою печальной поет,

Тихо прячась в углу,

Терпит боль и сильней

Разъедает щеки его

Ручьями солей.

Всхлипнув, тонет звук

В шуме века,

И отчаянно в нем велика

Одинокая скорбь,

Жалость о человеке —

Это плачет земля,

Слышишь, плачет земля.

16.09.2006.

Санкт-Петербург.

Тыныш, тоқта, үндеме

Ойыңның сылдыры,

Дыбыстарды ұстаңыз, оларды үйреніңіз.

Міне, бір тамшы жаңбыр

Міне, құрғаған теңіздердің бір тамшысы,

Міне, әрқашан ашық есіктердің сықырлауы.

Міне, сіздің атыңыз

Тіпті олар жақын жерде болса да.

Міне, олар сұрайды және күтеді

Махаббаттың қаһарына күйген кім.

Тыныш, тоқта, үндеме

Ашу, оның жарасы,

Олардың қаншалықты ән айтқанын естіп тұрсың ба?

Сенен өткен

Міне, тозған сөздерді артқа тастап,

Қанша жаңа шуды есептеңіз.

Міне, өрт

Мазасыз көздерде.

Міне, ашкөздік пен қорқыныш

Олар мәңгілік жолдарға үнсіз қалды.

Енді естисің

Көліктердің шуының арасында

Өртеніп жатқан шіркеулердің шырылдауының арасында,

Кеуіп қалған теңіздердің шұңқырының арасында

Тыныш тамшылаған сықыр

Ол сенің жүрегіңді жаралайды.

Сонымен бала жоғалту туралы ән айтады,

Мұңды көз жасын айтады

Бұрышта тыныш тығылды

Ауырсынуға төзімді және күштірек

Беттерін жеп жатыр

Тұз ағындары.

Жылау, батып бара жатқан дыбыс

Ғасырдың шуында

Және бұл өте керемет

Жалғыз қайғы

Адамға өкініш

Жер жылап тұр

Жердің жылағанын есті.

16.09.2006 ж.

Санкт Петербург.