El Color Del Ayer - Tan Bionica

El cielo de esta mañana tiene el color del ayer.

Persigue desaforada las marcas de su recuerdo sobre mi piel.

En unos ojos perdidos viven ojeras sin maquillar,

y en este roto destino mi alma se fue moviendo a otro lugar.

Y eso que ves también soy yo,

el vacío que deja la noche y la desilusión.

Si esta tormenta dejó solo tristeza,

si este silencio me aturdió la cabeza,

ya me ganó la depresión por knock out

y las noches de insomnio violentas me quieren matar.

Estoy buscando y está todo perdido,

soy una huella en el camino del olvido.

Y en Buenos Aires se complica más,

y no hay nada en el mundo más triste que esta soledad.

En esta nueva mañana voy a salir a buscar,

yo no me olvido de nada,

quién se llevó la tristeza de este lugar.

Estoy pensando un poco en vos,

es tan ridícula mi desolación.

Espero quieto la razón, que me presente alguna revelación.

Y eso que ves, también soy yo,

el vacío que deja la noche y la desilusión.

Yo necesito eso que alguna vez me diste,

es un remedio para mi corazón triste.

Es una forma de resucitar, de pasar el invierno,

pararme y salir a buscar.

Si esta canción no funcionó de pretexto,

ya no sé bien como seguir más con esto.

Yo creo en eso de volver a empezar,

una noche cualquiera, princesa, no puedo encontrar.

Estoy buscando y está todo perdido,

soy una huella en el camino del olvido.

Y en Buenos Aires se complica más,

y no hay nada en el mundo más triste…

Y no hay nada en el mundo más triste que mi soledad

Бүгін таңертең аспан кешегідей түсті.

Ол менің терімдегі жадының іздерін жабайы қуады.

Кейбір жоғалған көздерде қара шеңберлер макияжсыз өмір сүреді,

ал мынау үзілген тағдырда жаным басқа жаққа көшіп бара жатты.

Ал сен көріп тұрған мен де,

түннен қалған бостық пен көңілсіздік.

Бұл дауылды тек мұң қалдырса,

егер бұл тыныштық менің басымды таң қалдырса,

Депрессия мені нокаутпен жеңді

және қатты ұйқысыз түндер мені өлтіргісі келеді.

Мен іздеп жүрмін, бәрі жоғалады,

Мен ұмытылу жолындағы ізбін.

Ал Буэнос-Айресте бұл күрделене түседі,

дүниеде бұл жалғыздықтан асқан қайғылы ештеңе жоқ.

Осы жаңа таңертең мен іздеп барамын,

Мен ештеңені ұмытпаймын

бұл жерден мұңды кім алды.

Мен сен туралы аздап ойлаймын,

менің қаңырап қалғаным соншалықты күлкілі.

Мен себеппен тыныштықпен күтемін, маған біраз аян беру үшін.

Ал сен көріп тұрған мен де,

түннен қалған бостық пен көңілсіздік.

Маған бір кездері сенің маған бергенің керек

бұл менің мұңды жүрегімнің емі.

Бұл – жанданудың, қыстаудың,

тоқтап, қарауға шығыңыз.

Бұл ән сылтау болмаса,

Мен мұны енді қалай жалғастырарымды білмеймін.

Қайтадан бастауға сенемін,

Кез келген түнде, ханшайым, мен таба алмаймын.

Мен іздеп жүрмін, бәрі жоғалады,

Мен ұмытылу жолындағы ізбін.

Ал Буэнос-Айресте бұл күрделене түседі,

және әлемде одан қайғылы ештеңе жоқ ...

Дүниеде менің жалғыздығымнан қайғылы ештеңе жоқ