Нерождённый - Стольный ГрадЪ

Мама, ты меня не слышишь и не хочешь слышать,

Но то что дышит внутри тебя — это я…

Мама, мы же семья, мы же родные!

Почему не хочешь, чтобы вместе были мы?

Ты видишь сны, а в них меня, мама, дай мне руку,

Ведь это я!

В свете дня пойдем гулять по облакам.

Когда я вырасту, я все сложу к твоим ногам,

Не причиню боль, не стану бременем.

Неважно сколько пройдет времени,

Буду с тобой рядом до седого темени.

Буду светом в тени я, только оставь.

Оставь меня!

Позволь мне жить, и я вечно буду тебя любить,

Ты не будешь одиноко сидеть у окон,

Ведь рядом сынок твой.

Рукою прикоснусь к твоей руке

И полушепотом скажу в вечерней тишине:

«Мама, спасибо, что подарила жизнь мне…»

Мама, вытри слезы, ведь мир не плох.

Мама, я там, где Бог.

Мама, я люблю тебя, и я скучаю.

Я молюсь за тебя.

Я тебя прощаю.

Мама, я обещаю, ты будешь мной гордиться.

Все будет так, как тебе сейчас снится.

Поверь, не будет слез, а если будут, то от радости.

Просто позволь увидеть этот мир и вырасти.

Мама, ответь, зачем ты это делаешь?

Мама, прошу тебя остановись, ведь я не вещь!

Прошу не убивай…

Позволь почувствовать тепло от твоих рук,

Но ты не слышишь, я слышу стук твоего сердца,

И оно говорит, что не убьет младенца.

Прошу не плачь, мамуль, ведь все же хорошо.

Просто скажи мне, почему я и за что?

Делай, что думаешь, родная, время пришло…

Да, я ребенок, что не увидит белый свет…

Мам, не печалься, меня ведь не было и нет…

И ты берешь на душу этот непосильный грех,

Но я люблю тебя, мамуль, люблю больше всех.

Мама, вытри слезы, ведь мир не плох.

Мама, я там, где Бог.

Мама, я люблю тебя, и я скучаю.

Я молюсь за тебя.

Я тебя прощаю.

Анашым, сіз мені естімейсіз және естігіңіз де келмейді

Бірақ сенің ішіңде дем алатын мен...

Анашым, біз бір отбасымыз, туыспыз!

Неге біздің бірге болғанымызды қаламайсың?

Сіз армандарды көресіз, оларда мен, анам, маған қолыңызды беріңіз,

Өйткені, бұл менмін!

Ашық түсте бұлтқа серуендейміз.

Мен өскенде бәрін аяғыңа саламын,

Мен ауыртпаймын, ауыртпалық болмаймын.

Қанша уақыт өтсе де

Мен сенімен бірге сұр тәжге дейін боламын.

Мен көлеңкедегі жарық боламын, оны қалдыр.

Мені жайыма қалдыр!

Маған өмір сүруге рұқсат ет, мен сені мәңгілікке сүйемін

Сіз терезелерде жалғыз отырмайсыз,

Өйткені, ұлыңыз жақын жерде.

Мен сенің қолыңа қолымды тигіземін

Жартылай сыбырлап кешке үнсіздікпен айтамын:

«Анашым, маған өмір сыйлағаныңызға рахмет...»

Анашым, көз жасыңды құрғат, өйткені дүние жаман емес.

Анашым, мен Құдай бар жердемін.

Анашым, мен сізді жақсы көремін, сағындым.

Мен сен үшін дұға етемін.

Мен сені кешіремін.

Анашым, менімен мақтанасыз деп уәде беремін.

Қазір бәрі сен армандағандай болады.

Маған сеніңіз, көз жасы болмайды, ал бар болса, қуанышпен.

Маған осы дүниені көруге және өсуге мүмкіндік беріңіз.

Анашым, айтыңызшы, неге бұлай істеп жатырсыз?

Мама, өтінемін, тоқтаңыз, өйткені мен ештеңе емеспін!

Өтінемін өлтірме...

Қолдарыңнан жылулықты сезінуге рұқсат етіңіздер

Бірақ сен естімейсің, мен сенің жүрегіңнің дүрсілін естимін.

Және бұл нәрестені өлтірмейтінін айтады.

Өтінемін, жылама, анашым, бәрі жақсы.

Айтыңызшы, неге мен не үшін?

Не ойласаң, соны істе, қымбаттым, уақыт келді ...

Иә, мен ақ нұрды көрмейтін баламын...

Анашым, мұңаймаңыз, мен болған жоқпын, жоқпын...

Ал сен бұл төзгісіз күнәні мойныңа аласың,

Бірақ мен сізді жақсы көремін, анашым, мен сізді бәрінен де жақсы көремін.

Анашым, көз жасыңды құрғат, өйткені дүние жаман емес.

Анашым, мен Құдай бар жердемін.

Анашым, мен сізді жақсы көремін, сағындым.

Мен сен үшін дұға етемін.

Мен сені кешіремін.