Упасть в полынь - Станционный смотритель

Упасть в полынь, небо обнимать, звезды целовать,

Рукой ловить стрекоз и снова отпускать.

Сорвать ордена и в землю закопать,

Тогда они поймут, что я сошел с ума.

Как-то раз над городом повис туман,

На дорогах пробки, воздух словно хлор.

Телефон звонил, но трубку я не брал,

Не к чему мне этот разговор.

Упасть в полынь, небо обнимать, звезды целовать,

Рукой ловить стрекоз и снова отпускать.

Сорвать ордена и в землю закопать,

Тогда они поймут, что я сошел с ума.

Упасть в полынь, небо обнимать, звезды целовать,

Рукой ловить стрекоз и снова отпускать.

Сорвать ордена и в землю закопать,

Тогда они поймут, что я сошел с ума.

Жусанға түсіп, аспанды құшақтап, жұлдыздарды сүйіп,

Қолмен инеліктерді ұстап, қайтадан босату үшін.

Бұйрықтарды жыртып, жерге көм,

Сонда олар менің жынданып кеткенімді түсінеді.

Бір кездері қаланы тұман басып,

Жолдарда кептеліс, ауа хлор сияқты.

Телефон шырылдады, бірақ көтермедім,

Маған бұл әңгіме керек емес.

Жусанға түсіп, аспанды құшақтап, жұлдыздарды сүйіп,

Қолмен инеліктерді ұстап, қайтадан босату үшін.

Бұйрықтарды жыртып, жерге көм,

Сонда олар менің жынданып кеткенімді түсінеді.

Жусанға түсіп, аспанды құшақтап, жұлдыздарды сүйіп,

Қолмен инеліктерді ұстап, қайтадан босату үшін.

Бұйрықтарды жыртып, жерге көм,

Сонда олар менің жынданып кеткенімді түсінеді.