Козлик и тапир - Сергей Курёхин

Пахнет мятой, цветет миндаль,

Вдоль дороги полей хрусталь,

Слепой козёл уходит вдаль.

Бредут литовцы, слегка понуры,

Ведут тапира болтом вовнутрь,

Он мой внутренний Стендаль!

Пальцы лезут прямо в рот,

Звуки лезут прямо в слух,

Мой мозг уверен, твёрд и сух.

Задёрни шторы, сними корсет,

Отбрось стыдливость — киргизов нет,

Их нет — есть внутренний Тибет.

Зреет клевер, в цвету жасмин,

Вдоль оврага ползёт раввин,

Он мой внутренний павлин.

Спи спокойно, очерчен круг,

Идя на север, стремись на юг,

Мой девиз — козёл, рычаг и крюк.

Жалбыздың, бадам гүлінің иісі,

Жол бойындағы кристалды өрістер

Соқыр ешкі алысқа кетеді.

Литвалықтар қыдыруда, аздап төмен түсіп,

Олар ішкі болтпен тапирді басқарады,

Ол менің ішкі Стендаль!

Саусақтар тікелей аузыңызға түседі

Дыбыстар тікелей құлаққа жетеді

Менің миым сенімді, қатты және құрғақ.

Перделерді тартыңыз, корсетті шешіңіз

Ұятты тастаңыз - қырғыздар жоқ,

Олар жоқ – ішкі Тибет бар.

Беде піседі, жасмин гүлдейді,

Сайда раввин жорғалап жүр,

Ол менің ішкі тауқым.

Жақсы ұйықтаңыз, шеңбер сызылған,

Солтүстікке, оңтүстікке қарай жүріңіз

Менің ұраным ешкі, рычаг және ілмек.