Hafen der Stille - Saltatio Mortis

Schwer branden die Wellen ans Ufer

Das spröde Gestein, es trotzt ihnen zäh

Ich steh allein im Regen

Seit Monaten schon kein Schiff ich erspäh

Am Horizont Möwen, die rufen

Voll Sehnsucht und Schmerz, so kommt es mir vor

Mein Blick schweift verträumt in die Ferne

Wie Donner und Sturm dringt es an mein Ohr

Entflohen denn Wirren der Städte

Verlieren die Sorgen des Lebens den Sinn

Am Hafen, der lang schon vergessen

Rieseln die Stunden dem Sand gleich dahin

Die Kiesel am alten Gestade

Geschliffen von Wind und salzigem Meer

Erinnern an riesige Perlen

Hier in meiner Hand da wiegen sie schwer

Versinken in schaumigen Kronen

Ein Strudel, so stark, er zieht sie hinab

Sie liegen auf immer vergessen

Am Grunde des Meeres im ewigen Grab

Entflohen denn Wirren der Städte

Verlieren die Sorgen des Lebens den Sinn

Am Hafen, der lang schon vergessen

Rieseln die Stunden dem Sand gleich dahin

Schon oft drehte ich meine Runden

Am einsamen Strand, wo Schiffe einst fuhrn

Die Menschen sind lang schon verschwunden

Und nirgendwo sieht man noch ihre Spurn

Ich geh melancholisch nach hause

Ich dreh mich oft um, vermisse den Sand

Am Ofen verbringe ich Stunden

Dann stell ich mir vor, ich steh noch am Strand

Entflohen denn Wirren der Städte

Verlieren die Sorgen der Lebens den Sinn

Am Hafen, der lang schon vergessen

Rieseln die Stunden dem Sand gleich dahin

Толқындар жағада қатты соғылады

Сынғыш тас, ол батылдықпен оларға қарсы тұрады

Жаңбыр астында жалғыз тұрамын

Мен бірнеше ай бойы кемені байқамадым

Көкжиекте шағалалар шақырады

Сағыныш пен азапқа толы, маған солай көрінеді

Көзім қиялдай алыстан ауып барады

Күн күркіреп, борандай құлағыма жетеді

Қалалардың дүрбелеңінен қашты

Өмірдің уайымдары өз мәнін жоғалтады

Айлақта, әлдеқашан ұмытылған

Сағаттар құм сияқты ағып жатыр

Ескі жағадағы қиыршық тастар

Жел мен тұзды теңіз жылтыратылған

Алып інжу-маржандарды еске түсіреді

Міне, менің қолымда олардың салмағы ауыр

Көбік тәрізді тәждерге батырыңыз

Дауылдың күштілігі сонша, оны төмен түсіреді

Олар мәңгілікке ұмытылған өтірік айтады

Мәңгілік бейітте теңіз түбінде

Қалалардың дүрбелеңінен қашты

Өмірдің уайымдары өз мәнін жоғалтады

Айлақта, әлдеқашан ұмытылған

Сағаттар құм сияқты ағып жатыр

Мен бірнеше рет айналымдарымды жасадым

Бір кездері кемелер жүзген жалғыз жағажайда

Халық әлдеқашан кетті

Ал олардың іздерін еш жерден көре алмайсың

Мен үйге мұңайып барамын

Жиі айналамын, құмды сағынамын

Мен пеште сағаттап отырамын

Сонда мен әлі де жағажайда тұрғанымды елестетемін

Қалалардың дүрбелеңінен қашты

Өмірдің уайымдары өз мәнін жоғалтады

Айлақта, әлдеқашан ұмытылған

Сағаттар құм сияқты ағып жатыр