Lignes de front - Robert Nelson, Caro Dupont

J’ai les bottes de mes erreurs din pieds, ça me va comme un gant

J’ai les poches pleines de mes poings fermés, j’prends jamais l’temps d’les

desserrer

J’ai un caillou dans mon ambition les mains gelées, mais pas frette aux yeux

Ma rétine c’est une vitre blindée, vitre teintée vas-y r’garde dedans

T’es vite feinté si tu m’parles dans l’blanc

J’ai du stress dans l’sang, j’récolte mes faiblesses dans l’champ

Y a un ruisseau d’instants qu’on appelle le temps

Qui m’coule entre les veines pis qu’j’essaie de prendre

J’ai les cernes plein de cendres

J’veux arrêter le fleuve, j’ai du gel plein l’crâne

Y a une araignée une veuve, qui m’tisse dans l'âme, ma tite toile d'épreuves

J’marche en équilibre, sué lignes, celles j’me suis creusées dans l’front

J’pars à chasse dans l’vide, pour tuer l’guide, celui qui m’a traîné dans l’fond

J’ai d’la glace dans l’bide, qui m’gruge les tripes, un igloo à la place du

poumon

Y a une page dans le livre pour des nouvelles lignes, j’vas tu l’réécrire mon

conte

J’creuse mes soucis quand, j’fronce les sourcils j’sens

Qu’mon front s’adoucit quand, quand j’tourne en soufi j’danse

Le coeur me nourrit tant, la peur me pourrit d’dans

J’traque mon oubli j’flanche, j’trouve juste ma survie j’pense

J’bouge les montagnes à la mitaine quand j’cours

C’est rouge dans l’four, y a mon passé qui m’accompagne

Dans la migraine j’t’en-dssour, de ma peau de tambour qui tire trop fort

Qui m’empêche de partir pis fuir mon corps

Pour les dire mes torts à mon étoile du Nord

C’t’encore calme dans l’port

La tempête s’prépare, faut qu’mon navire parte

J’prends mes rames sul tard, pis mon saphir craque

Plonge en respirant c’est jamais facile

Y a de la glace dans ma tête pis mes idées patinent

J'étais parti j’prenais même pu soin d’la famille

J’en ai mangé des mirages au sein d’ma famine

À la tienne, à la mienne, à la peine, à l’abîme

Y a ton parcours, y a l’mien, y a l’chemin, y a la cime

Y a la mort, y a les souvenirs, les regrets pis l’oubli

Les départs, les sourires, les objets qui pourrissent

Rappellent le passé, tapissent mon chantier

Le pain sur ma planche il vient pas du boulanger

Souffrance est danger, c’t’un enseignement aussi

Y a personne, y a tout le monde, y a juste moi chu maudit

En même temps chu béni, pas l’droit de me plaindre

Mais les glaciers partent pas quand j’repense à demain

J’ai planté mes pépins dans mon jardin d’problèmes

À c’t’heure mon panier rempli la récolte va ben

J’marche en équilibre, sué lignes, celles j’me suis creusées dans l’front

J’pars à chasse dans l’vide, pour tuer l’guide, celui qui m’a traîné dans l’fond

J’ai d’la glace dans l’bide, qui m’gruge les tripes, un igloo à la place du

poumon

Y a une page dans le livre, pour des nouvelles lignes, j’vas tu l’réécrire mon

conte

J’creuse mes soucis quand, j’fronce les sourcils j’sens

Qu’mon front s’adoucit quand, quand j’tourne en soufi j’danse

Le coeur me nourrit tant, la peur me pourrit d’dans

J’traque mon oubli j’flanche, j’trouve juste ma survie j’pense

Менде қателіктерімнің етіктері бар, ол маған қолғап сияқты жарасады

Менің қалтам толы жұдырығым бар, мен оларға ешқашан уақыт бөлмеймін

босату

Менің амбициямда қиыршық тас бар, қолдар мұздады, бірақ менің көз алдымда мұң жоқ

Менің торлы қабығым брондалған шыны, тоналды шыны, барып ішке қараңыз

Менімен ақтаңдақ сөйлессең, тез алданасың

Қанымда күйзеліс бар, егістікте осал тұстарымды жинаймын

Уақыт деп атайтын сәттердің легі бар

Ол менің тамырларымнан өтеді және мен алуға тырысамын

Менде күлге толы қара шеңберлер бар

Өзенді тоқтатқым келеді, бас сүйегім аязға толы

Жанымда өрмекші өрмекші, жесір әйел бар, Сынақтарымның кішкентай торы

Мен тепе-теңдікпен жүремін, тер сызықтары, Маңдайымда қазғандар

Мен қуысқа аң аулауға барамын, мені артқа сүйреп апарған жолсерікті өлтіру үшін

Менің ішімде балмұздақ бар, ол ішімді жейді, оның орнына иглу

өкпе

Кітапта жаңа жолдар үшін бет бар, оны қайта жазасыз ба?

ертегі

Мен уайымдарымды қазып алам, қабағымды түйіп, сеземін

Маңдайым жібітетінін, Сопыға айналғанда билеймін

Жүрек мені тамақтандырады, қорқыныш ішімді шіриді

Мен өзімнің ұмытуымды қадағалаймын, мен дірілдеймін, мен өз өмірімді табамын деп ойлаймын

Мен жүгірген кезде тауларды қолғапта жылжытамын

Тұмшапеште қызыл, Менімен бірге өткен менің өткенім бар

Мигрень кезінде мен сізді, тым қатты тартатын барабан терімнен ішемін

Менің денемді тастап, қашып кетуден кім сақтайды

Солтүстік жұлдызыма қателіктерімді айту үшін

Портта әлі тыныш

Дауыл соғып жатыр, менің кемем кетуі керек

Мен ескектерді кеш аламын, жақұтым жарылады

Сүңгуір тыныс алу ешқашан оңай емес

Менің басымда мұз бар және менің идеяларым сырғып жатыр

Мен кеттім, тіпті отбасын асырап жүрдім

Мен аштықта сағымды жедім

Саған, менікі, азапқа, тұңғиыққа

Сенің маршрутың бар, менікі, жол бар, шың бар

Өлім бар, естелік, өкініш пен ұмыту бар

Кетулер, күлімдеулер, шіріген заттар

Өткенді еске ал, менің ауламды қатарла

Менің тақтайымдағы нан наубайшыдан келмейді

Азап - қауіп, бұл да сабақ

Ешкім жоқ, бәрі бар, мен ғана қарғыс атқырмын

Бұл ретте мен жарылқаймын, шағымдануға құқығым жоқ

Бірақ ертеңгі күнді ойласам, мұздықтар кетпейді

Мен тұқымдарымды проблемалар бақшасына отырғыздым

Бұл уақытта қоржыным толы, егін орағы жақсы жүріп жатыр

Мен тепе-теңдікпен жүремін, тер сызықтары, Маңдайымда қазғандар

Мен қуысқа аң аулауға барамын, мені артқа сүйреп апарған жолсерікті өлтіру үшін

Менің ішімде балмұздақ бар, ол ішімді жейді, оның орнына иглу

өкпе

Кітапта бір бет бар, жаңа жолдар үшін мен оны қайта жазамын

ертегі

Мен уайым-қайғыны қазып, қабағым түйілгенде

Маңдайым жібітетінін, Сопыға айналғанда билеймін

Жүрек мені тамақтандырады, қорқыныш ішімді шіриді

Мен өзімнің ұмытуымды қадағалаймын, мен дірілдеймін, мен өз өмірімді табамын деп ойлаймын