Canteloube: Colloque sentimental - Philippe Jaroussky, Quatuor Ébène

Dans le vieux parc solitaire et glacé,

Deux formes ont tout à l’heure passé.

Leurs yeux sont morts et leurs lèvres sont molles,

Et l’on entend à peine leurs paroles.

Dans le vieux parc solitaire et glacé,

Deux spectres ont évoqué le passé.

— Te souvient-il de notre extase ancienne

— Pourquoi voulez-vous donc qu’il m’en souvienne?

— Ton coeur bat-il toujours à mon seul nom?

— Toujours vois-tu mon âme en rêve?

— Non.

— Ah!

les beaux jours de bonheur indicible

Où nous joignions nos bouches!

— C'est possible.

— Qu'il était bleu, le ciel, et grand, l’espoir!

— L'espoir a fui, vaincu, vers le ciel noir.

Tels ils marchaient dans les avoines folles,

Et la nuit seule entendit leurs paroles.

Жалғыз және мұздатылған ескі саябақта,

Екі форма жақында өтті.

Олардың көздері өлі, еріндері жұмсақ,

Ал біз олардың сөздерін әрең естиміз.

Жалғыз және мұздатылған ескі саябақта,

Екі елес өткенді еске түсірді.

«Есіңізде ме, біздің ежелгі экстазымыз

— Неге оның мені есіне алғанын қалайсың?

- Сенің жүрегің әлі менің атым үшін соғады ма?

«Сен менің жанымды әлі түсімде көресің бе?

- Жоқ.

«Ах!

баянсыз бақыттың әдемі күндері

Аузымызды біріктірген жеріміз!

- Бұл мүмкін.

«Аспан қандай көгілдір еді, үміт қандай зор еді!»

«Үміт қашты, жеңілді, қара аспанға.

Олар жабайы сұлыда жүрді,

Олардың сөздерін түнде ғана естіді.