Canitude - Niklas Kvarforth

Life will swallow

Every confronting form

And time will borrow

Curse you to repeat yourself

The path I follow

Is nothing but sadness and despair

But at least i’m able to feel clearly the pain in my head

When four walls I try to break

My will is shatered and all the forms around me dissapear

There’s nothing there, no one who tries

Stay and penetrate me, inject me with pain

My eyes can see now, desecrate me

When our moon is rising high

A pale second when life and death stand still in time

Where do we belong in this

A constant plague that keeps pulling life with it’s teeth

Scratch these walls and now erase

What keeps me open and tries to scare the dream away

Now unplug this pale embrace

I rather feel life than this illusion of reality.

to death

When your thoughts will turn away

And the day will keep it’s shade

A shade that i can still rename

Not suicide no giving pain

When the night that holds me dear

Offers comfort (where) there’s no fear

Then i’ll whisper to the moon

I’m done with hate i penetrate

If the hours would stand still

If those things would dissapear

When you give yourself away

Chaos we will fall within

When you’re fate becomes so dear

And there’s the solitude I fear

No longer down I shall remain

I choke to death, i sufocate

Without those memories of words

I stand to shut this open form

And grow more weary of this weight

Those dying words, this cold embrace

Life will swallow every worm

With bottled curse or so you show

But i am able to despair

Bring this machine into the grave

And when you crack that open door

I slowly, clearly see the smoke

In to this air I feel despar

When none is wake, i give away

And when your thoughts will turn away

And there’s day, reamins the same

Not suicide, not giving pain

There’s only death I give away

Nature dies, as concrete reigns

This dying world, it’s all to late

Өмір жұтады

Әрбір қарсы форма

Ал уақыт қарыз болады

Өзіңізді қайталағаныңыз үшін қарғыс атсын

Мен жүретін жол

Бұл қайғы мен үмітсіздіктен басқа ештеңе емес

Бірақ, кем дегенде, басымдағы ауырсынуды анық сезіне аламын

Төрт қабырғаны сындыруға тырысамын

Менің еркім бұзылып, айналамдағы барлық пішіндер жоғалып кетті

Онда ештеңе жоқ, тырысатын  ешкім жоқ

Қалып, маған еніп, маған ауыртпалық енгізіңіз

Менің көзім қазір көріп тұр, мені қорлаңыз

Айымыз  биікке көтерілгенде

Өмір мен өлім өз уақытында тоқтаған бозарған  секунд

Біз бұған қайда жатамыз

Өмірді тісімен тартып алатын тұрақты індет

Осы қабырғаларды сызып тастаңыз, енді өшіріңіз

Мені ашық ұстайтын және арманымды қорқытуға тырысатын нәрсе

Енді мына бозғылт құшақты ажыратыңыз

Мен шындықтың бұл елесін көргеннен гөрі өмірді сезінемін.

өлімге 

Ойларыңыз бұрылып кеткенде

Ал күн өз көлеңкесін сақтайды

Атын өзгертуге болатын көлеңке

Өз-өзіне қол жұмсау емес, ауыртпалықсыз

Мені қымбат тұтатын түнде

Ешбір қорқыныш жоқ жерде жайлылық ұсынады

Содан кейін мен айға сыбырлаймын

Мен өшпенділікпен біттім

Егер сағат бір орында тұрса

Егер ол заттар жойылып кетсе

Сіз өзіңізді берген кезде

Біз хаостың ішінде боламыз

Тағдырың қымбат болған кезде

Мен қорқатын жалғыздық бар

Енді төмен қалмаймын

Мен тұншығып өлемін, тұншығып қалдым

Бұл сөздердің  естеліктері болмаса

Мен бұл ашық форманы жабуға тұрамын

Және бұл салмақтан шаршаңыз

Сол өлетін сөздер, мына суық құшақ

Өмір әрбір құртты жұтады

Бөтелкедегі қарғыспен немесе сіз көрсетесіз

Бірақ мен үмітсіздік аламын

Бұл машинаны қабірге апарыңыз

Сіз сол ашық есікті жарған кезде

Мен баяу, түтінді анық көремін

Осы ауада мен өзімді мұңайғандай сезінемін

Ешқайсысы оянбаса, мен беремін

Ал сіздің ойларыңыз бұрылып кеткенде

Ал күн бар, сол сияқты

Өзін-өзі өлтіру емес, ауыртпалық емес

Мен беретін өлім ғана бар

Бетон билік еткендей табиғат өледі

Бұл өліп жатқан әлем, бәрі  кеш