We, The Forlorn - Myridian

Breath sparse, limbs aching

Thirst parched, sight failing

Gasping for thin air

Our gaze, a dead stare

One year of exile

One fell deed, one vile tale

Our lives lost, our hope gone

Without choice, we walk on

Cast from our home

Forevermore

Cursed to wander alone

We, The Forlorn

Once I thought I’d lie here forever

At rest in a life of peace

My love, my land, and all that I had

Torn away and left with grief

Memories tainted

Of names and faces

Our kith and kin of old

Their twisted scowls

Of loathing and scorn

Never once thought of right or wrong

Here, in this land of stone

Where time appears to slow

A wasteland of dread and despair

The ground as dead as the air

Now, with home left behind

No hope lingers in our eyes

Our fears numb as our minds

Our tears long since dried

We lie undone

Cursed by the sun

Resigned to our fate

Swallowed by fear and hate

As dark falls, and light sets

Our journey, a failed test

We are scorned, we are lost

We are broken, we are…

Cast from our home

Forevermore

Cursed to wander alone

We, The Forlorn

Out of grasp of all that I’ve known

My heart falls silent as stone

With one last aching sigh

I bid thee one final goodbye

Тынысы тар, аяқ-қолдары ауырады

Шөлдеу кеуіп, көру нашарлайды

Жіңішке ауаға тыныс алу

Біздің көзқарасымыз, өлі көзқарас

Бір жыл қуғын

Бір қылық, бір сұмдық

Өміріміз жоғалды, үмітіміз үзілді

Таңдаусыз біз жүреміз

Біздің үйден түсіру

Мәңгілікке

Жалғыз қыдыруға қарғыс

Біз, ұмытылғандар

Бір кездері осында мәңгі жатамын деп ойладым

Бейбіт өмірде тыныштықта

Менің махаббатым, жерім және менде бар бар бар      

Жырылып, қайғымен кетіп қалды

Естеліктер бүлінген

 Аттар мен бет-әлпеттер

Біздің қарт бауырларымыз

Олардың бұралған қабағы

Жек көрушілік пен мысқыл

Ешқашан дұрыс немесе бұрыс деп ойлаған емеспін

Міне, осы тас жерде 

Уақыт баяу болып көрінетін жерде

Қорқыныш пен үмітсіздіктің қаңырап бос орны

Жер ауадай өлі

Енді үй қалды

Біздің көз алдымызда үміт жоқ

Қорқыныштарымыз санамызға ұқсамайды

Көз жасымыз баяғыда кеуіп қалды

Біз өтірік айтамыз

Күннің қарғысы

Тағдырымызға мойынсұндық

Қорқыныш пен жек көрушілікке  жұтылды

Қараңғы түсіп, жарық орнаған сайын

Біздің саяхат, сәтсіз сынақ

Біз жоқ, адасқанбыз

Біз бұзылғанбыз, біз     

Біздің үйден түсіру

Мәңгілікке

Жалғыз қыдыруға қарғыс

Біз, ұмытылғандар

Мен білетін барлық түсініксіз

Жүрегім тастай үнсіз қалады

Соңғы рет ауыр күрсініспен

Мен сенімен соңғы рет қоштасамын