One Hundred and Thirteen - Middleman

Some days she’s an hourglass and I’m unfamiliar with mirrors

Looking in through a window I can’t see myself in.

As seconds tick away it’s her image to which I’m listening,

Desperate to be a grain of sand and pass through her existence.

Other days she’s a guitar I can’t play or even tune, with no strings,

And a resonance that swallows my acoustics.

Occasionally she’s a diabolo pirouetting on its end,

Walking like a tornado hoola-hooping gold-plated halo trends.

She carries the momentary taste of honeysuckle lipstick

On snug-fitting, full flavour, money-shot lips.

Her smile is a lesson in the anthropometrics of kissing

In ways the average man will span a lifetime without missing.

Most days she sheds great white smiles like snakeskin while shopping,

Stopping to pocket free cookies and extra shots in her coffee.

She’s a slow leaking flesh wound you can hold in your hands.

She speaks with a soft, French-caramel timbre

Of boutique-chiffon quality at everyday pricelessness,

Dressed in violent animal passion, with liquid pitch locks

That float like she’s underwater and dye the air almost Hitchcock:

Diluted oils on cartridge paper, leaving 3D maps you can’t switch off.

Her favourite feeling is the way rain plays telepathy

Her favourite sound is unbounded energy

Her favourite smell is momentary sanity

Her favourite shape is being attractive as gravity

Her favourite flavour is swimming pool chlorine

Her favourite number is one hundred and thirteen

Her favourite colour to paint in is transparency

And her favourite words to say no to are ‘will you marry me'.

She will warm you up

And then she’ll fight you off,

And leave you trapped enough

So you won’t hear another word,

You won’t hear another word

That she says.

I want to learn her by rote and still be surprised

When she holds the lump in my throat with that knife in her eyes.

She tells my life story in silence but still talks the talk

And raises money for confident conversation with a sponsored walk.

She donates a regular beat from her small-chamber left atrium

Precariously balanced on the edge of overt altruism.

She says what she wants and I take her at her word,

Manipulate the letters to form anagrams of thoughts I’ve overheard.

They sound like a barbershop quartet through a weeping saxophone

Staining eardrums previously dyed in monotone.

Most days she thinks I’m a monochrome joker card in bass relief,

Staring from my fixed position at her Technicolor masterpiece.

And she gets precious if I tread near her pretty painter feet,

Of course I won’t trample on them, but they need air to breathe.

So on days when I skate towards her she lays down gravel,

And I’ve tried to orbit her gorgeousness but I’m unable to travel.

I’ve memorised her delicate constellations of imperfections

For when I’m a little dejected and need something to reflect on.

And I keep bottles of her reflection in my medicine cabinet,

Between the plasters and the Prozac, for when I need something drastic.

She plucks stars from scarred skies to decorate self-raising cakes

That I have and eat, scrapes a knife full of space,

Spreads soft night over my toasted daydreams.

And I’ll never understand her but I know just what she means.

Her favourite feeling is the way rain plays telepathy

Her favourite sound is unbounded energy

Her favourite smell is momentary sanity

Her favourite shape is being attractive as gravity

Her favourite flavour is swimming pool chlorine

Her favourite number is one hundred and thirteen

Her favourite colour to paint in is transparency

And her favourite words to say no to are ‘will you marry me'.

She will warm you up

And then she’ll fight you off,

And leave you trapped enough

So you won’t hear another word,

You won’t hear another word

That she says.

Кейбір күндері ол құм сағаты, мен айналармен таныс емеспін

Терезеден қарасам өзімді көре алмаймын.

Бірнеше секундтан кейін, бұл оның бейнесі,

Құм түйіршік болып, оның өмір сүруінен өтуді армандайды.

Басқа күндері ол гитара, мен ойнай алмайтын, тіпті баптай да алмайтын, ішектері жоқ,

Менің акустикамды жұтатын резонанс.

Анда-санда ол диаболо пируетінің соңында болады,

Торнадо сияқты жүру, алтын жалатылған гало трендтері.

Ол ырғай далапының бір сәттік дәмін сақтайды

Ыңғайлы, толық хош иісті, ақшаға ұқсайтын еріндер.

Оның күлімсіреуі - поцелуйдің антропометриясындағы сабақ

Осылайша, орташа адам өмір бойы жоғалтпай өтеді.

Көбінесе ол шоппинг кезінде жылан терісі сияқты керемет ақ күлімсіреді,

Кофеде қалтаға тегін куки        қосымша кастар      қоюды  тоқтатып       .

Ол қолыңызда ұстауға болатын баяу ағып жатқан ет жарасы.

Ол жұмсақ, француз-карамель тембрімен сөйлейді

Күнделікті баға жетпес бутик-шифон сапасы,

Жануарлардың құмарлығымен киінген, құлыптары сұйық

Ол су астында қалқып, ауаны Хичкокқа дерлік бояйды:

Картридж қағазындағы сұйылтылған майлар, 3D карталарын қалдырады, сіз өшіре алмайсыз.

Оның сүйікті сезімі  жаңбырдың телепатия ойнауы

Оның сүйікті дыбысы шексіз энергия

Оның сүйікті иісі бір сәттік сана

Оның сүйікті пішіні ауырлық күші сияқты тартымды

Оның сүйікті хош иісі - бассейн хлоры

Оның сүйікті нөмірі жүз он үш

Оның бояуды ұнататын түсі мөлдірлік

Оның сүйікті сөздері «сен маған үйленесің бе» деп жауап береді.

Ол сені жылытады

Содан кейін ол сенімен күреседі,

Және сізді жеткілікті түрде тұзаққа қалдырыңыз

Сондықтан басқа сөзді естімейсіз,

Сіз басқа сөз естімейсіз

Оның айтқаны.

Мен оны Роуспен білгім келеді, бірақ әлі күнге дейін таңғалғым келеді

Ол көзіндегі пышақпен тамағымдағы кесекті ұстаған кезде.

Ол менің өмір оқиғамды үнсіз                                                                                                     Бірақ әңгімені айта береді

Демеушілікпен серуендеу арқылы сенімді сөйлесу үшін ақша жинайды.

Ол өзінің шағын камералы сол жақ атриумынан тұрақты соққы береді

Ашық альтруизмнің шетінде тұрақсыз теңдестірілген.

Ол қалағанын айтады, мен оның сөзін қабылдаймын,

Мен өзімнің анаграммалар жасау үшін әріптерді басқардым.

Олар жылап жатқан саксофон арқылы шаштараз квартетіне ұқсайды

Бұрын монотонды бояумен боялған құлақ қалқандары.

Көбіне ол мені басс-рельефтегі монохромды джокер картасы деп ойлайды,

Оның Technicolor шедевріне бекітілген орнымнан қарап.

Әдемі суретшінің аяқтарын басып кетсем, ол қымбат болады,

Әрине, мен оларды таптамаймын, бірақ оларға тыныс алу үшін ауа керек.

Сондықтан мен оған қыңырласып, қиыршық тасқа жатып,

Мен оның сұлулығын айналып өтуге тырыстым, бірақ саяхаттай алмаймын.

Мен оның кемшіліктердің нәзік шоқжұлдыздарын жаттап алдым

Мен аздап көңілім түсіп, ойланатын нәрсе керек болғанда.

Мен оның бөтелкелерін дәрілік шкафта сақтаймын,

Сылақтар мен Prozac арасында, маған қатты нәрсе қажет болғанда.

Ол өздігінен көтерілетін торттарды безендіру үшін тыртықты аспаннан жұлдыздарды алады

Менде бар және жейтін нәрсе, кеңістікке толы пышақты қырады,

Менің түнгі армандарымның үстіне жұмсақ түн таратады.

Мен оны ешқашан түсінбеймін, бірақ оның нені білдіретінін білемін.

Оның сүйікті сезімі  жаңбырдың телепатия ойнауы

Оның сүйікті дыбысы шексіз энергия

Оның сүйікті иісі бір сәттік сана

Оның сүйікті пішіні ауырлық күші сияқты тартымды

Оның сүйікті хош иісі - бассейн хлоры

Оның сүйікті нөмірі жүз он үш

Оның бояуды ұнататын түсі мөлдірлік

Оның сүйікті сөздері «сен маған үйленесің бе» деп жауап береді.

Ол сені жылытады

Содан кейін ол сенімен күреседі,

Және сізді жеткілікті түрде тұзаққа қалдырыңыз

Сондықтан басқа сөзді естімейсіз,

Сіз басқа сөз естімейсіз

Оның айтқаны.