Plein été - MICHEL HOUELLEBECQ

La lumière évolue à peu près dans les formes.

Je suis toujours couché au niveau du dallage.

Il faudrait que je meure ou que j’aille à la plage;

Il est déjà sept heures.

Probablement, ils dorment.

Je sais qu’ils seront là si je sors de l’hôtel,

Je sais qu’ils me verront et qu’ils auront des shorts,

J’ai un schéma du coeur.

Près de l’artère aorte,

Le sang fait demi-tour;

la journée sera belle.

Nul bruit à l’horizon, nul cri dans les nuages;

La journée s’organise en groupes d’habitudes

Et certains retraités ramassent des coquillages;

Tout respire le plat, le blanc, la finitude.

Un Algérien balaie le plancher du Dallas,

Ouvre les baies vitrées.

Son regard est pensif.

Sur la plage on retrouve, quelques préservatifs;

Une nouvelle journée monte sur Palavas.

Tout a lieu, tout est là, tout est phénomène

Aucun évènement, ne semble justifier

Il faudrait parvenir, à un coeur clarifié

Un rideau blanc retombe, et recouvre la scène

Quand j’erre sans notion, au milieu des immeubles;

Je vois se profiler, de futurs sacrifices

J’aimerai adhérer, à quelques artifices,

retrouver l’espérance, en achetant des meubles.

Quelqu’un a dessiné, le tissu des rideaux

Et quelqu’un a pensé, la couverture grise,

Dans les plis de laquelle, mon corps s’immobilise,

Je ne connaitrai pas, la douceur du tombeau

Tout a lieu, tout est là, et tout est phénomène,

Aucun évènement, ne semble justifier

Il faudrait parvenir, à un coeur clarifié

Un rideau blanc retombe, et recouvre la scène

Dans l’abrutissement, qui me tient lieu de grâce,

Je vois se dérouler, des pelouses immobiles,

Des bâtiments bleutés, et des plaisirs stérils.

Je suis le chien blessé, le technicien de surface

Et je suis la bouée, qui soutient l’enfant mort,

Les chaussures délacées, craquelées de soleil;

Je suis l'étoile obscure, le moment du réveil.

Je suis l’instant présent, je suis le vent du Nord.

Tout a lieu, tout est là, et tout est phénomène,

Aucun évènement, ne semble justifier

Il faudrait parvenir, à un coeur clarifié

Un rideau blanc retombe, et recouvre la scène.

Жарық пішінде шамамен дамиды.

Мен әлі тротуар деңгейінде жатырмын.

Мен өлуім керек немесе жағаға баруым керек еді;

Сағат жеті болды.

Олар ұйықтап жатқан шығар.

Мен қонақүйден кетсем, олар сонда болатынын білемін,

Мен олардың мені көретінін және олардың шорттары болатынын білемін,

Менде жүректің диаграммасы бар.

Қолқа артериясының жанында,

Қан кері айналады;

күн әдемі болады.

Көкжиекте шу жоқ, бұлттарда жылау жоқ;

Күн әдеттер топтарында ұйымдастырылады

Ал кейбір зейнеткерлер теңіз раковиналарын жинайды;

Барлығы жазықпен, ақпен, ақырғымен тыныс алады.

Алжирлік Далластың еденін сыпырып жатыр,

Терезелерді ашыңыз.

Оның көзқарасы ойлы.

Жағажайда біз бірнеше мүшеқапты табамыз;

Палавада жаңа күн туды.

Барлығы орын алады, бәрі бар, бәрі құбылыс

Оқиға жоқ, ақтайтын сияқты

Ол анық жүрекке келуі керек

Ақ перде түсіп, сахнаны жабады

Ғимараттардың арасында білмей жүргенімде;

Мен алда келе жатқан құрбандықтарды көремін

Мен кейбір жасандылықты ұстанғым келеді,

жиһаз сатып алу арқылы үмітті қалпына келтіріңіз.

Біреу жобалаған, перделердің матасы

Біреу ойлады, сұр көрпе,

Тәнім кімнің қатпарында тынығады,

Білмеймін, көрдің тәттілігін

Барлығы орын алады, бәрі бар және бәрі құбылыс,

Оқиға жоқ, ақтайтын сияқты

Ол анық жүрекке келуі керек

Ақ перде түсіп, сахнаны жабады

Мен үшін рақым орнын алатын қатыгездікте,

Мен қозғалмайтын көгалдарды көремін,

Көгілдір ғимараттар және стерильді ләззат.

Мен жараланған итпін, жер үсті технигімін

Ал мен өлген баланы қолдайтын қалтқымын,

Баусыз, күннен жарылған аяқ киім;

Мен қараңғы жұлдызмын, ояну сәтім.

Мен қазіргі сәтпін, мен Солтүстік желмін.

Барлығы орын алады, бәрі бар және бәрі құбылыс,

Оқиға жоқ, ақтайтын сияқты

Ол анық жүрекке келуі керек

Сахнаны жауып тұрған ақ шымылдық.