Терпит разрыв - Meanna

По лесам, по полям

И на выходные по выходным дням

Дом на возвышении продуваемый ветрами со всех сторон

Из белого, ныне совсем побуревшего камня

Просторные залы в которых наверняка

Могло поместиться бы племя или целая армия

Стоят пустые

Прислуга живет в отдельном подсобном помещении

В доме только одна женщина

Сухопарая средних лет

Отказывается от званого обеда

Отказывается от подающей руки

Повсюду с видом таким

Будто во времена людовика XIV

Расставлена мебель и натыканы свечи,

А только одна женщина

На стенах портреты предков

В белых крахмальных воротниках

Делающих головы их похожими на

Круглые конфеты

Цензоров много, они пронизывают

Взглядами комнаты

Будто лучами прожекторов

В воздухе пахнет затхлой сыростью

Которую затягивает в легкие

Хозяйка проводит возле камина в кресле и ночи и дни

Или возле окна,

А когда плохо спит ходит по замку

В длинной рубашке похожа на призрак

Утром метровый туман

Укрывает траву,

А вечером история умалчивают

И блеск и нищету

Снедающую подобных ей людей

Которая ежеминутно

Которая каждый день ходит за нею по пятам

Волочится за нею как пола платья

И не желает отставать

Прилепляется к каждому новому наряду, к каждому новому слову,

А если такового не случается

То просто стелится по полу

Как холодный воздух, белыми клубами

Я буду мыслить глобально

Я лягу в книгу, в идею вникну

Вот кто сегодняшний день поглотит

Вот кто мое страданье облегчит

В сегодняшний вечер

Займет чужими делами

Возьмешься за волнующий переплет

Среди достопочтенных мертвецов выберешь что-нибудь свое

Как губкой проведенной по влажному столу

Они печаль соберут унесут

На пару часов закуют в тюрьму

Поставят сургутом печать

Заставят молчать

Природа грозила ей жизнь отравить

Качала за ставнями буйными ветками

Холодно ветренно глупо истошно

Вас тоже, вас так же, вас тоже!

Луна для восторженных одна для всех

Преследует и смотрит холодно и одинаково

Как смотрят круглые дураки

Я бы в нее кинула

Равнодушная, противная

Летом она еще забывалась в тепле и зелени

Природа еще кружила ее голову,

Но осенью и особенно зимой

Особенно зимой… с ее вездесущим снегом

Из которого попав не выпутаться

Как из-под тяжелого больничного одеяла

Сама природа счет дням тут потеряла

И первым солнце, блеклое, направдоподобное

Точно вырезано из тонкой цветной бумаги

Все время новый в своей трагедии

И в своем отрицании

Книжный герой, он разойдется ближе к ночи

Когда глаза устремлены в костры

И мысли терпят разрыв

Грядет конец, жильцы свалили, дом сдается,

Но не сдается дух у трех старух

Мысль эта в темном чулане хранится

Все не так

Страх подходит ближе

Давая себя рассмотреть

И счастливая тепловая смерть в рассеяньи

В заданном ритме

Говорит мне:

Однажды я проснусь в области по пояс в снегу

Без еды, без тепла, без одежды

Без мало-мальской надежды

Однажды я проснусь в банке из-под варенья

В матрешке

В доме который построил неизвестный мне джек

В качестве его любимой жертвы

Орман арқылы, өріс арқылы

Ал демалыс күндері демалыс күндері

Жан-жақтан жел соққан төбедегі үй

Ақ, қазір толығымен қызарған тастан

Кең залдар бар

Бір тайпаға немесе бүкіл әскерге сыйды

Бос тұр

Қызметші жеке қосалқы бөлмеде тұрады

Үйде бір ғана әйел бар

Арық орта жастағы

Түскі астан бас тартады

Қолды беруден бас тартады

Барлық жерде осындай көрініс бар

Людовик XIV кезіндегідей

Жиһаз реттеліп, шамдар жабысып тұр,

Бірақ бір ғана әйел

Қабырғалардағы ата-бабалардың портреттері

Ақ крахмалданған жағаларда

Олардың бастарын ұқсату

дөңгелек кәмпиттер

Көптеген цензорлар бар, олар еніп кетеді

Бөлменің көрінісі бойынша

Прожекторлар сияқты

Ауа көгерген ылғалдың иісін сезеді

Ол өкпеге тартылады

Үй иесі күндіз де, түнде де каминнің жанында креслода отырады

Немесе терезенің жанында

Ал нашар ұйықтаса, сарайды аралайды

Ұзын көйлек киген елес сияқты

Таңертең қою тұман

шөпті жабады,

Ал кешке қарай әңгіме тыйылады

Және жарқырау мен кедейлік

Өзі сияқты адамдарды тұтыну

Бұл минут сайын

Кім оның соңынан ереді

Оның артынан көйлектің еденіндей сүйреп келеді

Және артта қалғысы келмейді

Әрбір жаңа киімге, әрбір жаңа сөзге жабысады,

Ал егер бұл болмаса

Ол жай ғана еденде сырғанады

Суық ауа, ақ иіс сияқты

Мен жаһандық деңгейде ойлайтын боламын

Мен кітапқа жата беремін, ойға үңілемін

Бүгін жұтынатыны сол

Менің азапты кім жеңілдетеді

Бүгін түнде

Басқалардың ісімен айналысу

Қызықты байлауды ұстаңыз

Құрметті өлгендердің арасынан сіз өзіңізге ұнайтын нәрсені таңдайсыз

Ылғал үстелдің үстінен өткен губка сияқты

Олар қайғыны жинайды

Олар сізді бір-екі сағатқа түрмеге отырғызады

Олар сургутпен мөр басады

Үнсіз

Табиғат оның өмірін улауға қауіп төндірді

Жалюзилердің артындағы тербелген жапырақты бұтақтар

Суық желді ақымақ жүректі сыздатады

Сен де, сен де, сен де!

Ынталыларға арналған ай - барлығына арналған

Қуады және суық және бірдей көрінеді

Дөңгелек ақымақтар қалай көрінеді

Мен оны оған лақтыратын едім

Елеусіз, қарсы

Жазда ол жылу мен жасыл желектің арасында әлі ұмытылды

Табиғат әлі басын бұрды,

Бірақ күзде және әсіресе қыста

Әсіресе қыста... барлық жерде жауатын қармен

Одан соққаннан кейін шыға алмайсыз

Ауыр аурухана көрпенің астынан шыққан сияқты

Табиғаттың өзі мұндағы күндердің санасын жоғалтты

Ал бірінші күн, сөніп, ақылға қонымды

Жұқа түсті қағаздан дәл кесіңіз

Оның трагедиясында әрқашан жаңа

Және сіздің бас тартуыңызда

Кітап кейіпкері, ол түнге жақын тарайды

Көздер отқа қадалғанда

Ал ойлар үзіліске шыдайды

Ақырзаман келді, жалдаушылар кетті, үй жалға беріледі,

Бірақ үш кемпірдің рухы мойымайды

Бұл ой қараңғы шкафта сақталады

Барлығы қате

Қорқыныш жақындап келеді

Өзіңізді көруге мүмкіндік беріңіз

Ал шашыраудағы бақытты жылу өлімі

Берілген ырғақта

Маған айтады:

Бір күні мен беліме дейін қар басқан аймақта оянамын

Тамақ, жылу, киім-кешек жоқ

Кішкене үмітсіз

Бір күні мен варенье құмырасында оянамын

Матрешкада

Джек салған үйде маған белгісіз

Оның сүйікті құрбаны ретінде