Waystation - Lisa Papineau

As blind red breaks upon the ridge over the choke

And our bright eyes blink into the light that sets the burn

We can only lay down and forsake

Bones that join the wires to cut horizons

Lived out on the lines

Here’s what’s left behind

Lays of high thread pull and tug us back into the gray

They feign hard mouths biting through the conversating sky

Heat leaves nothing left but white on white

No night to set this lost frontier in motion

Lived out on the lines

Here’s what’s left behind

As the wires pluck and bow

I cling onto the things I left so far behind

S.O.S.

the ghost tocsins, fondest desires

But that’s what I dream about

I see I say I listen for another sign

Before the line pulls me on

Дроссель үстіндегі жотада соқыр қызыл жарылғанда

Ал біздің жарқыраған көздеріміз күйдіретін нұрға жыпылықтайды

Біз тек жатып, бас тарта аламыз

Көкжиектерді кесу үшін сымдарды біріктіретін сүйектер

Жолда өмір сүрді

Міне артта қалғаны

Биік жіптердің төсеніштері бізді сұр түске  тартып  қайтарады

Олар сөйлесіп жатқан аспанды тістеп жатқан қатты ауызды елестетеді

Жылу ақ түсте ақ түстен басқа ештеңе қалдырмайды

Түн жоқ, бұл жоғалған шекара

Жолда өмір сүрді

Міне артта қалғаны

Сымдар жұлып, иіліп жатқанда

Мен осы уақытқа дейін қалған нәрселерге жабысамын

S.O.S.

елес токсиндер, ең жақсы тілектер

Бірақ мен бұл туралы армандаймын

Мен                                                                                                                белгіні                 белгіні                бел     бел         бел       бел           белг             белг           белг    тың  тың   айту  айту       көрдім             белгә |

Сызық мені тарта алмай тұрып