Блики - Красное Дерево, Александр Удутый

Я сказал, я ухожу, папиросу тушу,

Врагу в затылок дышу…

Слушай песню мою…

Для вас я пою, даю слово!

Я сказал, я ухожу, папиросу тушу,

Врагу в затылок дышу…

Слушай песню мою…

Для вас я пою, даю слово!

Блики света от глаз скрыты,

Забыты клятвы, далеки от нас святые образы,

Молитвы лживы, слово как жало острое, как шило,

Душа хрупкая, как стекло, все кончилось…

Стены все выше и выше, крышу сорвало,

Видно, мало-помалу тухнет светило…

Сломано крыло, ломит тело, уже не чувствую тепло,

Хотел, чтоб было светло, но ничего не вышло…

Думаю о будущем, вспоминаю день вчерашний,

Хотел забыть замки, попрощаться с башней…

Кто поможет мне теперь, за мной закрыта дверь,

Хочешь верь, хочешь не верь, хочешь проверь:

Здесь зверь убитый, глаза закрыты,

Белые клыки сверкают в грязной музыке,

Видна издалека его улыбка,

Зовёт в облака музыка солнца…

Краснодеревщик — это я, правда моя,

Не раз слушал приговор стоя,

Не ходил строем, на словах дело строил,

Не зря говорю: «Король даму кроет»

Дым в голову клюёт, идти вперед не дает,

Дает наоборот: вверх, вниз, назад, вперед,

Кто попал в водоворот, тот поймет,

Попадет туда снова…

Здесь растаманам очень плохо без лишнего вздоха,

Как простого олуха, как лоха…

И я, не чувствуя подвоха,

Как по башке обухом,

Мариванна жизнью с ножа…

Серые дяди, оставьте нас в покое,

Не сдамся я без боя,

Как в ковчеге Ноя, плыву долой…

Джа, будет благодать с тобою,

Ты дал косяк с травою,

Мама, не вернусь я домой…

Здесь растаманам очень плохо без лишнего вздоха,

Как простого олуха, как лоха…

И я, не чувствуя подвоха,

Как по башке обухом,

Мариванна жизнью с ножа…

Серые дяди, оставьте нас в покое,

Не сдамся я без боя,

Как в ковчеге Ноя, плыву долой…

Джа, будет благодать с тобою,

Ты дал косяк с травою,

Мама, не вернусь я домой…

Мен кеттім, темекіні сөндірдім

Мен жаудың басының артына дем аламын ...

Менің әнімді тыңда...

Саған арнап ән айтамын, сөзімді беремін!

Мен кеттім, темекіні сөндірдім

Мен жаудың басының артына дем аламын ...

Менің әнімді тыңда...

Саған арнап ән айтамын, сөзімді беремін!

Көзден нұрдың нұры жасырылады,

Анттар ұмытылады, киелі бейнелер бізден алыс,

Дұға өтірік, сөз өткір шаншудай, төбет сияқты,

Шыныдай нәзік жан, бәрі бітті...

Қабырғалары биік және биік, төбесі жұлынып,

Жарық бірте-бірте өшетінін көруге болады ...

Қанат сынды, денем ауырады, мен енді жылуды сезбеймін,

Мен оның жеңіл болғанын қаладым, бірақ одан ештеңе шықпады ...

Болашақты ойлаймын, кешегі күн есімде,

Құлыптарды ұмытқым келді, мұнарамен қоштасқым келді...

Енді маған кім көмектеседі, менің артымнан есік жабық,

Сенсеңіз де, сенбесеңіз де, тексергіңіз келеді:

Мұнда аң өлтірілді, көздері жабылады,

Лас музыкада ақ азулар жарқырайды

Оның күлкісі алыстан көрінеді

Күн әуені бұлттарды шақырады...

Кабинетші – мен, менің шындығым,

Мен бірнеше рет сөйлемді тұрып тыңдадым,

Мен формада жүрмедім, сөзбен бизнес құрдым,

Мен таңқаларлық емес: «Патша ханымды жабады»

Түтін басын қағып алдыға жібермейді,

Қарама-қарсы мағына береді: жоғары, төмен, артқа, алға,

Дөңгелекке түскен адам түсінеді

Ол жерге тағы барамын...

Мұнда растамандар қосымша күрсініссіз өте нашар сезінеді,

Қарапайым ақымақ сияқты, сорғыш сияқты ...

Мен лас трюк сезбеймін,

Бөксесі бар басына,

Мариванна пышақтан алған жан...

Сұр ағайлар, бізді жайына қалдырыңыз,

Ұрыссыз берілмеймін

Нұхтың кемесіндегідей мен де жүзіп бара жатырмын...

Иә, рақым сенімен бірге болады,

Сіз шөппен буын бердіңіз,

Мама, мен үйге келмеймін...

Мұнда растамандар қосымша күрсініссіз өте нашар сезінеді,

Қарапайым ақымақ сияқты, сорғыш сияқты ...

Мен лас трюк сезбеймін,

Бөксесі бар басына,

Мариванна пышақтан алған жан...

Сұр ағайлар, бізді жайына қалдырыңыз,

Ұрыссыз берілмеймін

Нұхтың кемесіндегідей мен де жүзіп бара жатырмын...

Иә, рақым сенімен бірге болады,

Сіз шөппен буын бердіңіз,

Мама, мен үйге келмеймін...