Под твоим окном - ХОРС

Вечер за месяц, а месяц за годы

Я знал тебя вечность, пусть мы недолго знакомы

За руку крепко и крепко в объятиях

И я не пойму, что же это: подарок судьбы или проклятье

Глаза — океан, утонул бы в них камнем,

Но гладь этих вод не посмею тревожить

Один только взгляд магнитом так манит

Один только взгляд пробирает до дрожи меня

Когда меня не станет

Я буду пищей для живых цветов

Буду уже писать стихами

Тенью деревьев под твоим окном

Мы живы были, когда вокруг лишь смертью веяло

Мы живы были лишь вместе, а порознь гибли медленно

Мы живы были, когда вокруг лишь смертью веяло

Мы живы были лишь вместе

Стану пищей для цветов, чтобы радовать глаз твой

Буду частым гостем твоих снов, прошепчу: «родная, здравствуй»

Постучусь в твое окно снежинкой, падающей с неба

Незаметно за тобой буду ходить я следом

В глазах твоих, как в омуте тонул,

Но душа болит, ведь это больше сделать не смогу

Ты помнишь, где был похоронен, но ни разу не пришла

Веточка листик уронит и заплачут небеса

Когда меня не станет

Я буду пищей для живых цветов

Буду уже писать стихами

Тенью деревьев под твоим окном

Ты, возможно, не заметишь ничего вокруг

Ведь знаков также мало, как и роз в моем букете

И я рассеюсь, как туман к утру

Ведь когда тебя рядом не стало, появились тени смерти

Бір айлық кеш, бір ай жылдар бойы

Бір-бірімізді ұзақ танымасақ та, мен сені мәңгілік танитынмын

Қолмен мықтап және мықтап құшақта

Ал оның не екенін түсінбеймін: тағдырдың сыйы ма, әлде қарғыс па

Көздер – мұхит, мен оған тас болып батар едім,

Бірақ бұл сулардың бетін бұзуға батылым бармайды

Магнитке ұқсайтын бір түрі ғана өзіне тартады

Бір ғана көзқарас мені селт еткізеді

Мен кеткен кезде

Мен тірі гүлдерге тамақ боламын

Мен өлең жазамын

Терезеңіздің астындағы ағаштардың көлеңкесі

Өлім ғана ұшқанда біз тірі едік

Біз бірге ғана өмір сүрдік, ал бөлек баяу өлдік

Өлім ғана ұшқанда біз тірі едік

Біз тек бірге өмір сүрдік

Көзіңді қуанту үшін мен гүлдерге азық боламын

Арманыңа жиі қонақ боламын, «жаным, сәлем» деп сыбырлаймын.

Мен сенің терезеңді аспаннан қар ұшқынымен қағып аламын

Байқамай мен сенің соңынан еремін

Көздеріңде құйынға батқандай,

Бірақ менің жаным ауырады, өйткені мен мұны істей алмаймын

Қай жерде жерленгенің есіңде ме, бірақ келмедің

Бұтақ жапырақ түсіреді, аспан жылайды

Мен кеткен кезде

Мен тірі гүлдерге тамақ боламын

Мен өлең жазамын

Терезеңіздің астындағы ағаштардың көлеңкесі

Айналаңызда ештеңе байқамауыңыз мүмкін

Өйткені, менің гүл шоғымдағы раушан гүлдеріндей белгілер аз

Ал мен таңертең тұман сияқты тараймын

Өйткені, сен жоқта өлімнің көлеңкесі көрінді