Brasil - Jorge Fernando

As coisas vulgares que há na vida não deixam saudade

Só as lembranças que doem ou fazem sorrir

Há gente que fica na história da história da gente

E outras de quem nem o nome lembramos ouvir

São emoções que dão vida à saudade que trago

Aquelas que tive contigo e acabei por perder

Há dias que marcam a alma e a vida da gente

E aquele em que tu me deixaste não posso esquecer

A chuva molhava-me o rosto gelado e cansado

As ruas que a cidade tinha, já eu percorrera

Meu choro de moço perdido gritava à cidade

Que o fogo do amor sob a chuva, há instantes morrera

A chuva ouviu e calou meu segredo à cidade

E eis que ela bate no vidro trazendo a saudade

Өмірдегі қарапайым нәрселерді жіберіп алмайды

Тек сізді ренжітетін немесе күлдіретін естеліктер

Халық тарихында қалған тұлғалар бар

Ал басқалары есімін естігеніміз есімізде жоқ

Олар мен әкелген сағынышқа өмір сыйлайтын сезімдер

Сізбен бірге болғандар мен мен жоғалттым

Адамдардың жан дүниесін, өмірін таңбалайтын күндер бар

Ал сен мені тастап кеткеніңді ұмыта алмаймын

Жаңбыр менің суық және шаршаған бетімді су етті

Қаланың көшелері мен бұрыннан барған болатынмын

Жоғалған баламның айқайы қалаға жетті

Жаңбыр астындағы махаббат оты бір сәт бұрын сөнді

Жаңбыр менің қалаға сырымды естіп, үндемеді

Міне, ол ностальгия әкелетін стақанға соғылады