Недотрога - Ирина Грибулина

В тихом городе в далёком, где ромашковое детство

Колокольчиком звенело, где река у ног плыла,

Там девчонки и мальчишки, те, что жили по соседству,

Надо мной всегда смеялись — недотрогой я была.

«Недотрога, недотрога», — все меня дразнили в детстве,

«Недотрога, недотрога», — до сих пор мне вслед кричат.

Недотрога, недотрога, только ждёт чего-то сердце,

Ну, а сердцу не прикажешь — так в народе говорят.

Годы быстро пролетели, разные сбылись надежды.

Есть любимая работа, есть хорошие друзья,

Но кажусь кому-то странной, и как прежде и как прежде

Это слово «недотрога» очень часто слышу я.

Ну, а может быть, напрасно у судьбы прошу я чуда,

«Это так несовременно», — кто-то может мне сказать,

Только как на белом свете жить я буду, жить я буду,

Если мне смотреть придётся в нелюбимые глаза?

Түймедақ балалық шағы өткен алыстағы тыныш қалада

Аяқ астындағы өзен жүзген жерде қоңырау соғылды,

Қыздар мен ұлдар бар, көрші тұратындар,

Олар маған үнемі күлетін - мен әсерлі болдым.

«Тиіссіз, тиіп тұрған» - бәрі мені бала кезімде мазақ етті,

Олар әлі де артымнан «Тиіссіз, тиіп тұрған» деп айғайлайды.

Сезімтал, әсерлі, тек жүрек бірдеңені күтеді,

Жүрегіңді айта алмайсың – халық осылай дейді.

Жылдар тез зымырап өтті, түрлі үміттер ақталды.

Сүйікті жұмыс бар, жақсы достар бар,

Бірақ мен біреуге біртүрлі болып көрінеді, бұрынғыдай және бұрынғыдай

Мен бұл «қол тигізу қиын» деген сөзді жиі естимін.

Бәлкім, тағдырдан ғажайыпты бекер сұраймын,

«Бұл өте ескірген» деп біреу маған айтуы мүмкін

Дүниеде қалай өмір сүремін, өмір сүремін,

Сүймейтін көздерге қарау керек болса ше?