Nemesis - I Monster

Thro' the ghoul-guarded gateways of slumber

Past the wan-moon'd abysses of night

I have liv’d o’er my lives without number

I have sounded all things with my sight;

And I struggle and shriek ere the daybreak, being driven to madness with fright

I have whirl’d with the earth at the dawning

When the sky was a vaporous flame;

I have seen the dark universe yawning

Where the black planets roll without aim;

Where they roll in their horror unheeded, without knowledge or lustre or name

I had drifted o’er seas without ending

Under sinister grey-clouded skies

That the many-fork'd lightning is rending

That resound with hysterical cries;

With the moans of invisible daemons that out of the green waters rise

I have plung’d like a deer thro' the arches

Of the hoary primoridal grove

Where the oaks feel the presence that marches

And stalks on where no spirit dares rove;

And I flee from a thing that surrounds me, and leers thro' dead branches above

I have stumbled by cave-ridden mountains

That rise barren and bleak from the plain

I have drunk of the fog-foetid fountains

That ooze down to the marsh and the main;

And in hot cursed tarns I have seen things I care not to gaze on again

I have scann’d the vast ivy-clad palace

I have trod its untenanted hall

Where the moon writhing up from the valleys

Shews the tapestried things on the wall;

Strange figures discordantly woven, which I cannot endure to recall

I have peer’d from the casement in wonder

At the mouldering meadows around

At the many-roof'd village laid under

The curse of a grave-girdled ground;

And from rows of white urn-carven marble

I listen intently for sound

I have haunted the tombs of the ages

I have flown on the pinions of fear

Where the smoke-belching Erebus rages

Where the jokulls loom snow-clad and drear:

And in realms where the sun of the desert

Consumes what it never can cheer

I was old when the Pharaohs first mounted

The jewel-deck'd throne by the Nile;

I was old in those epochs uncounted

When I, and I only, was vile;

And Man, yet untainted and happy

Dwelt in bliss on the far Arctic isle

Ұйқының аруақтарымен қорғалған шлюздері арқылы

Ай-айлы түннің тұңғиығынан өтті

Мен өмірімді сансыз өмір сүрер едім

Мен бәрін көзіммен айттым;

Мен таң атқанша күресіп, айқайлаймын, қорқыныштан ессіздікке

Мен таң атқанда жермен айналдым

Аспан буы жалын болған кезде;

Мен қараңғы ғаламның есінегенін көрдім

Қара планеталар мақсатсыз айналатын жерде;

Олар білместен, жылтырынан немесе аты-жөнінсіз өз үрейлерімен айналады

Мен теңіздерде аяқталмай жүздім

Қатерлі сұр бұлтты аспан астында

Бұл көп айырлы найзағай жарып жатыр

Бұл истерикалық айқаймен естіледі;

Жасыл сулардан көтерілетін көрінбейтін демондардың ыңылауымен

Мен бұғыны доғалардан өткізіп жібердім

Қоңырлы алғашқы тоғайдан

Емендер марштың барын сезінетін жерде

Ешбір рухтың жүре алмайтын жерінде сабақтар;

Мен мені қоршап тұрған нәрседен қашып, жоғарыдағы өлі бұтақтардан қашамын

Мен үңгірден жасалған таулармен сүріндім

Бұл жазықтан құнарсыз және бұлыңғыр көтеріледі

Мен тұманды фонтандардан ішіп алдым

Бұл батпақ пен негізгіге дейін ағады;

Қарғыс атқан қарғыс кезінде мен қайта қадағаламау қажет нәрселерді  көрдім.

Мен шырмауықпен қапталған кең сарайды қарап шықтым

Мен оның жалға берілмеген залын араладым

Айдың алқаптардан бұрқыраған жері

Қабырғадағы гобеленді  көрсетеді;

Бір-бірінен қайшы тоқылған біртүрлі фигуралар, мен оларды еске түсіре алмаймын

Мен                                                                              

Айналадағы шабындықтарда

Астындағы көп шатырлы ауылда

Қабір белдеулі жердің қарғысы;

Сондай-ақ қатар-қатар ақ урнадан жасалған мәрмәрден

Мен дыбысты мұқият тыңдаймын

Мен ғасырлар қабірлерін бағаладым

Мен                                                                                                                                                                                                                                                                                          | |

Түтін түтіндеген Эребус қай жерде

Әзілдер қар жамылған және қорқынышты жерде:

Ал шөлдің күні аймақта

Ол ешқашан қуанта алмайтын нәрсені тұтынады

Перғауындар алғаш рет мінген кезде мен қартайдым

Ніл бойындағы зергерлік тақ;

Мен бұл дәуірлерде қартайдым

Мен және мен ғана зұлым болған кезде;

Және Адам, әлі де кіршіксіз және бақытты

Алыс Арктика аралында бақытты өмір сүріңіз