Ночь - HORUS, RIPBEAT

Иссушаем себя.

Искушаем судьбу.

Сердце бьется не в ритм, колотя наобум.

Собираю, как цепочку ДНК, в дневниках куплеты из букв.

Столько сил тратил, этих дел ради превратил тетради в раймбук,

Где вся суть на виду.

Пусть минуты бегут

Потоком частиц, я их не берегу.

Выхожу за порог, едва видя дорог паутину, в метели разгул.

В темноте дворов, на седом снегу, во всем черном, будто назгул.

И кто-то находит мой юмор таким же, уж больно он висельный.

Тупым идиотам скандируют тут стадионы "Брависсимо".

Князь мира сего, сменил типографскую краску на пиксели.

Снова поймаю себя самого на мысли, что занят метанием бисера.

Фиксирую стыд за эту реальность, мараю листы.

Пора ли остыть, признавая заранее, — слишком вопросы морали остры?

Веками бурлили багровые реки, из книг догорали костры.

Роемся в поисках некого тайного смысла: "Бля, ну где же он скрыт?"

И в чем наша миссия?

Жизненный опыт приходит на выручку:

Просто люби сам процесс, а не выручку.

Как подтвердит многолетняя выучка —

Такой тут закон: не пройти этот путь, подошвы не выпачкав.

Небо так высоко, но я, как сутенер, поднимаюсь на цыпочках.

Паутина пути, трудней идти с каждым метром.

Но тащат как локомотив мысли, унесенные ветром.

На вопрос "Как уснуть без таблеток?"

не услышать ответа.

Утомительный день свалит с ног, как свинцовый плевок пистолета.

Опускается ночь, мы замрем подобно насекомым в банке,

По осколкам надежд прочь шагает босиком их ангел.

Тлеет их внутренний мир, прогнивший с изнанки.

И с вершины горы из обломков пытаемся прыгнуть за рамки.

Этот мир нелюдим, здесь я один заблудился во сне.

В его коридорах бродил и ослеп, так плотно тут падает снег.

Сквозь мутные стекла луна посылает свой мертвенный свет,

Вновь собираемся вместе у майка травить свои байки, студия — склеп.

Надо взрослеть.

Нас преследует мертвый сезон серых промзон,

Где толпы заблудших несут у пивных неустанный дозор,

Без тормозов.

Все также вонял креазот да трубы харкали в озон черною сажей.

Мрачных пейзажей нас манит таинственный зов.

Крестами могил закончились сотни крестовых походов.

Опыт меня убедил, что надо любить сам процесс, а не доходы.

Вывод всегда тут один, больше дел, меньше слов — Ходор.

Ночь темнее всего перед самым восходом.

Біз өзімізді құрғатамыз.

Біз тағдырды сынаймыз.

Жүрек ырғағы жоқ, ретсіз соғады.

Мен күнделіктеріме ДНҚ тізбегі сияқты әріптерді жинаймын.

Қаншама күш жұмсадым, осы істерім үшін дәптерлерді рифмаға айналдырдым,

Барлық мән көзге көрінетін жерде.

Минуттарды орындаңыз

Бөлшектердің ағыны, мен оларды қорғамаймын.

Мен босағадан шығамын, желдің жолдарын әрең көріп, боранның көңіл-күйінде.

Аулалардың қараңғылығында, сұр қардың үстінде, Назгүл сияқты.

Біреу менің әзіл-қалжыңымды тапса, ол ауыр ілулі тұр.

Осында ақымақ ақымақтар «Брависсимо» стадиондарын айтып жатыр.

Бұл әлемнің ханзадасы басып шығару сиясын пиксельге ауыстырды.

Мен моншақ лақтырумен айналысамын деп тағы да өзімді ұстадым.

Мен бұл шындық үшін ұятты түзетемін, мен парақтарды дақтаймын.

Моральдық мәселелердің тым өткір екенін алдын ала мойындап, салқындататын кез келді ме?

Ғасырлар бойы қып-қызыл өзендер ағып, кітаптардан от жағылды.

Біз әлдебір құпия мағынаны іздейміз: «Бет, қай жерде жасырылған?»

Ал біздің миссиямыз қандай?

Өмірлік тәжірибе құтқаруға келеді:

Табысты емес, процестің өзін жақсы көріңіз.

Ұзақ мерзімді жаттығулар растайтындай -

Мұндағы заң осындай: табаныңды былғамай бұл жолға түспе.

Аспан соншалықты биік, бірақ мен сутенер сияқты аяқтың ұшымен көтеріліп жатырмын.

Веб жол, әр метрмен жүру қиынырақ.

Бірақ оларды жел алып кеткен ой локомотивіндей сүйретеді.

«Дәрісіз қалай ұйықтауға болады?» Деген сұраққа.

жауап естімейді.

Шаршаған күн мылтықтан шыққан қорғасын түкіргендей аяғыңнан қағады.

Түн түсіп жатыр, құмыраға салынған жәндіктер сияқты тоңамыз

Үміт үзінділерімен олардың періштесі жалаңаяқ жүреді.

Олардың ішкі әлемі лаулап, іштей шіріген.

Ал, қоқыс тауының төбесінен қаңқадан аттауға тырысамыз.

Бұл дүние араласпайды, мұнда жалғыз мен арманда адасып қалдым.

Оның дәліздерін кезіп, соқыр болдым, мұнда қар қалың жауып жатыр.

Бұлтты әйнек арқылы ай өзінің өлім сәулесін жібереді,

Біз әңгімелерімізді улау үшін Майктың үйіне қайтадан жиналып жатырмыз, студия - бұл крипт.

Өсу керек.

Бізді сұр индустриялық аймақтардың өлі маусымы күтіп тұр,

Адасқандардың тобы сыра залдарында үнемі күзетілетін жерде,

Тежегішсіз.

Ол әлі де креозоттың иісін сезінді, ал құбырлар озонға қара күйе түкіріпті.

Мұңды пейзаждар бізді жұмбақ қоңыраумен шақырады.

Жүздеген крест жорықтары қабір кресттерімен аяқталды.

Тәжірибе мені кірісті емес, процестің өзін жақсы көру керек екеніне сендірді.

Қорытынды мұнда әрқашан бірдей, көп іс, аз сөз - Ходор.

Түн күн шыққанға дейін ең қараңғы.