Аскорбинка - Hawaiian Sadness

Пандемия моего времени — скорбь

Ты полюбишь её, посадишь её на горб,

А потом

Наплюешь в протянутую ладонь

Как один плюс один не сложилась жизнь

Вечно пьяной и молодой

Под глазами мусорные мешки

Ты выбрасываешь в них мечты

Одну за одной

Скорбь разъест тебе глотку так

Ты не сможешь скулить, какой там кричать

И попросишь оставить тебя в покое

И тебя оставят

И дадут тебе чай и сканворды в поезд

И не вспомнят тебя ни те кто звонИт, ни те кто звОнит

И положат еловые ветки на дорогу из желтого кирпича

Ненавидя тех, чьи лица впадают в маски

Ты из города вырвешься рвотной массой

Выльешься, как кипящим маслом

Прямо на руки тех кто тебя любил

А когда режет кожу стеклянным взглядом

Непонятный дьявол

Социально мертвый, мертвецки пьяный, —

Это — зеркало, не дури

Ты выходишь из поезда.

поезд кажется брюхом вспоротым

Слышишь: поезд всего лишь кажется

Это значит, тебе не хватило мужества

Тебя к полу прибило ханжество

И по стенам пожизненной комнаты

Запах скорби размажется

Едкий, сухой, стены скукожатся

От того что ты слаб, в голове твоей ад бесконечный бесплодный

Тебе смотрят в глаза, а там нет человека, только пустые окна

Поколение не доставших до звезд с верхней полки,

А стеллаж упадёт и раздавит в тебе ребёнка

Если спросят, ответь, что нигде не больно

А вы вылупились, разве есть здесь на что глазеть

Залезайте обратно в свою скорлупу

Закрывайте глаза как и раньше в железный сейф

Хватит жалости, слезы не льются с пустых графинов

Состраданий не ищет никто

Хватит взгляды бросать

Как монеты в свиней копилок

А ты думал, что я — друг

Значит у меня есть свой срок

Помнишь, нас не звали,

А мы всё равно приходили в восторг

И никто поколечить не мог нас за теми стенами

Рождались, садились за стол

И по коже морщины писали сценарий

Не давая нам вставить и нескольких строк

Моего времени скорбь

Менің заманымның індеті – қайғы

Сіз оны жақсы көресіз, оны төбеңізге отырғызасыз,

Ал содан кейін

Ұзартылған алақаныңызға түкіріңіз

Бір плюс бір өмір қалай нәтиже бермеді

Мәңгілік мас және жас

Көз астындағы қоқыс қаптары

Сіз оларға армандар жібересіз

бірінен соң бірі

Қайғы тамағыңды жейді

Айқайлай алмайсың, қандай айғай бар

Және сені жалғыз қалдыруымды өтінемін

Және олар сені тастап кетеді

Ал пойызда шай мен кроссвордтар береді

Ал шақырғандар да, шақырғандар да сені еске алмайды

Ал сары кірпіш жолға шырша бұтақтарын қойыңыз

Беттері бетпердеге түскендерді жек көру

Қаладан құсып қашасың

Қайнап жатқан май сияқты төгесіз

Сені жақсы көргендердің құшағына

Ал әйнек түрімен теріні кесіп тастағанда

Түсініксіз шайтан

Әлеуметтік өлі, өлі мас,

Бұл айна, ақымақ болма

Сіз пойыздан түсесіз.

пойыз жарылып кеткен сияқты

Тыңдаңыз: пойыз келе жатқан сияқты

Бұл сізде батылдық болмады дегенді білдіреді

Екіжүзділік сізді еденге шегелеп алды

Және өмір бөлмесінің қабырғалары бойымен

Мұңның иісі аңқиды

Қышқыл, құрғақ, қабырғалары кішірейеді

Әлсіздігіңнен басыңа бітпейтін бедеу тозақ бар

Олар сенің көздеріңе қарайды, онда ешкім жоқ, тек бос терезелер ғана

Жоғарғы сөреден жұлдызға жетпеген ұрпақ,

Ал сөре құлап, ішіңіздегі баланы езеді

Сұраса, еш жерім ауырмайды деп жауап бер

Ал сен шықтың, мұнда қарап тұратын нәрсе бар ма?

Өз қабығыңызға қайта оралыңыз

Бұрынғыдай темір сейфте көзіңізді жабыңыз

Өкініштісі жетерлік, бос графиндерден жас ақпайды

Ешкім жанашырлық іздемейді

Қарауды тоқтатыңыз

Шошқа банктеріндегі монеталар сияқты

Ал сен мені дос деп ойладың

Сондықтан менің уақытым бар

Есіңізде болсын, бізді шақырған жоқ,

Ал біз әлі де қуандық

Ал ол қабырғалардың артында бізді ешкім сілкіп тастай алмады

Туылды, үстелге отырды

Ал терідегі әжімдер сценарийін жазды

Тіпті бірнеше жолды енгізуге мүмкіндік бермей

Менің қайғылы кезім