Vagrant God - Funeral

No one could deem this an end

Yet there is no grave for you to tend

The feathers fell to dark intrigue

A tell-tale praise — a solemn need

Reconciled with torment fraught

Swallowed down the throat of nought

Your hands lay bleeding with regret

The night when angels sorely wept

The manic sea of smothered cries

Ran in his blood, poured in his eyes

Yet the unrest would pine away

In solitude where death holds sway

So this is how credence declines

All words come down and laughter pines

A vagrant god released from debt

Discouraged yet — who will forget?

Their failing stare — despondency

The nature of his entity

The heartfelt warmth of which they sought

To brace comfort, he shelters not

Black rivers dug into the earth

Bearing out the human worth

He owns no awe, no love to crave

Only his death would have them saved

Мұны ешкім соң деп санай алмайды

Әйтсе де, сіз күтетін бейіт жоқ

Қауырсындар қараңғы интригаға түсті

Әңгімені мақтау — салтанатты қажеттілік

Қатты азаппен татуласқан

Ешқандай тамақты жұтты

Өкініштен қолдарың қансырап жатыр

Періштелер қатты жылаған түн

Тұншыққан жылаулардың маниакалы теңізі

Қанына сіңіп, көзіне құйылды

Дегенмен толқулар жойылады

Өлім билеп тұрған жалғыздықта

Осылайша сенім төмендейді

Барлық сөздер түсіп, қарағайлар күледі

Қарыздан құтылған қаңғыбас құдай

Әлі ренжіген — кім ұмытады?

Олардың сәтсіз көзқарасы — үмітсіздік

Оның болмысының табиғаты

Олар іздеген жүрек жылуы

Ыңғайлы болу үшін ол паналамайды

Қара өзендер жерді қазды

Адамдық құндылықты көрсету

Ол қорқуды, аңсауды ұнатпайды

Тек оның өлімі ғана оларды құтқарар еді