Woundwort - Fall Of Efrafa

At the crux of our nation,

the cornea dies.

Spills out dissension,

a barrage of cries.

Written in looks and glanced rebellion,

we gather these ugly wounds,

weep words opposition.

Tilled fields bare bitter fruit,

tendrils like needles furrow and root.

Clasped hands dig nails through skin and through wood,

gouge out the terms of our parenthood.

Those who would summon,

to court these assumptions,

to cut out the blemish of the idiot prince.

The godhead resides within the welt of coercion,

defiles the virtue of all our children.

The accent of piety,

the idiot prince.

Pigheaded,

exalted and guilty as sin.

We no longer cower in his necrotic penumbra,

the prophetic repugnance wore out long ago.

the call is heard,

the word is given,

the throng descends upon his eminence.

Attempted offerings,

he weeps in his woe.

The walls of his womb rock to an fro.

We will come knocking,

with baited breath,

the scent of the apostate rife with repent.

With icons dismantled,

the firmament cleansed.

We carve out new effigies and runes in the sand.

Faces of kindred,

faces of kind,

the worship of kinship fuels starving minds.

Where we lay,

we will build.

Though we may falter,

we will build.

The onus of power shifts in its cradle,

the locks on the doors brittle,

unable.

We splinter the timber, stand over the general.

The jabbering magnate,

dethrowned and devoured.

Dismember!

Scour this mantle!

We lingered far too long.

Smelt the chains!

Leave nothing unturned!

We suffered far too long.

Ұлтымыздың  басқа                 

қасаң қабық өледі.

Келіспеушілікті таратады,

жылау барраж.

Қарап  жазылды және қарады          

біз осы жағымсыз жараларды жинаймыз,

жылау сөздер қарсы.

Өңделген алқаптар ащы жеміс береді,

инелер борозда және тамыр сияқты тарамдар.

Қолдар теріден және ағаштан тырнақ қазып,

ата-аналық шартымызды ойып алыңыз.

Шақыратындар,

 осы болжамдарды соттау үшін,

 ақымақ ханзада кемшілігін кею.

Тәңірлік мәжбүрлеудің ортасында,

біздің барлық балаларымыздың қасиетін ластайды.

Тақуалық  екпіні,

ақымақ ханзада.

Шошқа бас,

күнә сияқты жоғары және кінәлі.

Біз енді оның некротикалық жарты жарық жарық жарғысынан қорықпаймыз,

пайғамбарлық жеккөрушілік баяғыда жойылды.

қоңырау естілді,

сөз берілген,

халық оның беделіне түседі.

Ұсыну әрекеті,

ол  қайғысына  жылайды.

Оның жатырының қабырғалары бір алға шалқалады.

Біз қағып келеміз,

деммен,

жолдан тайғанның иісі тәубеге толы.

Бөлшектелген белгішелермен,

аспан тазартылды.

Біз жаңа эффекттерді ойып, құмда жүгірдік.

Туыстар жүзі,

түрлі беттер,

туысқандық ғибадат аштықтан зардап шегетін ақыл-ойды қыздырады.

Біз жатқан жерде,

біз саламыз.

Біз еңбеуіміз мүмкін болса да,

біз саламыз.

Биліктің ауыртпалығы бесігінде ауысады,

есіктердегі құлыптар сынғыш,

мүмкін емес.

Біз ағашты кесеміз, генералдың үстіне тұрамыз.

Дөңгелекші магнат,

құлатып, жеп қойды.

Бөлшектеп ал!

Мына мантияны сүртіңіз!

Біз тым ұзақ тұрдық.

Шынжырларды балқытыңыз!

Ештеңені айналып өтпеңіз!

Біз тым ұзақ азап шектік.