Эскизы боли - Epitimia

В безжизненной дымке ночей

Окунается взгляд в лунную гладь.

Немой пустотой дух мой томим,

Вновь пытаясь ее оковы сорвать

И тенью

Крадется сомненье в бессмертии дня

С одинокой печалью в единстве сплетения,

Все живое во мне хороня.

В бездыханном теле моем

Томятся болью укрытые сны.

Они живут во мне полотном,

На котором рисуют рубцами мечты.

Стылый ветер, рассекая лицо,

Поднимает опавшие листья.

Осень пишет картину на теле моем,

Макая в бездну засохшею кистью.

И в бурном, но вязком потоке

Ложится мысль кровью на лист.

Предо мной мутною краской

Предстает вся моя жизнь…

Түндердің жансыз тұманында

Көз айдың бетіне түседі.

Рухымды мылқау бостық қинады,

Тағы да оның бұғауларын бұзуға тырысады

Және көлеңке

Күмән күннің өлмейтіндігіне енеді

Өрім бірлігінде жалғыз мұңмен,

Барлық тірі заттар менің ішімде көмілген.

Жансыз денемде

Жасырын армандар қиналады.

Олар менің кенепте тұрады,

Қандай армандар тыртықтармен боялған.

Суық жел бетті кесіп,

Құлаған жапырақтарды көтереді.

Күз денеме сурет жазады,

Кеуіп қалған қылқаламмен тұңғиыққа батыру.

Және дауылды, бірақ тұтқыр ағында

Ой жапыраққа қан сияқты түседі.

Менің алдымда лайлы бояу

Менің бүкіл өмірім көрінеді ...