Nachtgedanken - Enid

Dunkele Schwaden durchziehen das Land,

Und sie wabern und w¤lzen sich langsam voran.

Sie kriechen durch W¤lder, durch Sumpf und Morast,

Sie durchwaten die Auen in schleichender Hast.

Und verschlungen wird alles, die Nacht zieht heran,

Durchdringend, doch endlich, die drohende Wand.

Dјster, entsetzlich scheint alles zu sein,

Und voll drјckender Stille der Geist ist erfјllt.

Sich bergen, verbergen an sicherem Ort,

Sich verstecken, bedecken in w¤rmendem Hort.

Und vergessen, verdr¤ngen, von «ngsten zerwјhlt,

Das m¶cht'man, doch sinnlos wird’s sein.

Vergessen, verschlungen der schimmernde Tag,

Und hinfort und vergangen das w¤rmende Licht,

Nur langsam vertraut sich, den «ngsten verborgen,

Nur langsam das Auge den n¤chtlichen Sorgen.

Und kaltes und m¤chtiges schw¤chliches Licht,

Verhalten es scheint auf den atmenden Sarg.

Drohend, verletzlich, erhaben zugleich,

Es erhebt sich das Leben in schwarzem Gewand.

Die W¤lder, die Auen, der Sumpf, das Dickicht,

Die Felder erstehen in neuem Gesicht.

Es erhebt sich, was eben im Dunkel verschwand,

Die Lande sind finster, doch unendlich reich.

Es erhebt sich, was eben im Dunkel verschwand,

Die Lande sind finster, doch unendlich reich.

Dunkele Schwaden durchziehen das Land,

Und sie wiegen und winden sich langsam davon.

Sie schweben hinfort јber Flјsse und Seen,

Sie verschwinden, entfliehen als sei nichts gescheh’n.

Und sie weichen den Kr¤ften der steigenden Sonn',

Der Morgen erobert das schlummernde Land.

Қараңғы жолдар жерді басып өтеді,

Және олар бұлғап, баяу дөңгеленеді.

Олар ормандарды, батпақтар мен батпақтар арқылы жорғалайды,

Олар шабындықтарды баяу серуендейді.

Барлығы жұтылады, түн жақындады,

Еніп жатқан, бірақ ақырында, қауіп төндіретін қабырға.

Бәрі қараңғы, қорқынышты сияқты

Ал жан тыныштығына толы рух.

жасыру, қауіпсіз жерде жасыру,

Жасырыңыз, жылы қоймаға жабыңыз.

Ұмытылған, қуғын-сүргінге ұшыраған, үрей билеген,

Біреу мұны қалайды, бірақ бұл мағынасыз болады.

Ұмытылды, жұтылды жарқыраған күн

Жылыту жарығы кетіп, кетті,

Тек баяу өзіне сенеді, «қорқыныштардан,

Түнгі қайғы жайлап.

Ал суық және күшті әлсіз жарық,

Өткізіңіз, ол тыныс алу табытында пайда болады.

Қорқынышты, осал, бір мезгілде асқақ,

Қара халатпен өмір көтеріледі.

Ормандар, шалғындар, батпақтар, тоғайлар,

Өрістер жаңа бетке шығады.

Қараңғыда жоғалып кеткен нәрсе көтеріледі,

Жерлер қараңғы, бірақ шексіз бай.

Қараңғыда жоғалып кеткен нәрсе көтеріледі,

Жерлер қараңғы, бірақ шексіз бай.

Қараңғы жолдар жерді басып өтеді,

Және олар ақырындап теңселіп, бұрқырап кетеді.

Бұдан былай олар өзендер мен көлдердің үстінде қалықтайды,

Олар жоғалып кетеді, ештеңе болмағандай қашады.

Олар күннің шығыс күштеріне жол береді,

Ұйқыдағы елді таң жаулайды.