Sacred Tears - Embraced

Hear the raven calling the final hour has struck

The blackclothed bride facing destiny without fear

Far at last she is to begin her own requiem

The utter ceremony of the last ones

Forever trapped in the grey mist of misery

Fragmenst of the past flashing before her eyes

As she enters the century gates

The old candles are burning in the vault

The smell of dying flowers and rotten flesh

Surrounds her has she finds her way among the coffins

In the amber light of the candlelight

She sees the silhoutte of the altar of a thousand roses

Fallen beyond all grace deeper and deeper

The sound of her own blood dripping

Like sacred tears from a bleeding rose

An amorous requiem where she cries her sacred tears

Until she reaches the other side

Caressed by the morning wind as it gently touches

And undresses her shivering body

With gloomy eyes she invokes the other side

And wraps her existence in oblivion

The wine in her veins has become sour

But still it hurts for her to drain her heart

And sacrifise the most sacred tears of them all

A scream of pain and pleasure

Makes her body turn into colvulsions

As the cold steel of the blade cuts deep into her flesh

Fallen beyond all grace…

Hear the raven calling, the final hour has struck

For on the altar of a thousand roses

Lies the dying bride

Awaiting the demons arrival

In the sign of the pentagram

Invoking the deamons to rise

And take her to the other side

As the night falls the ritual ends

Her heart is now empty she is almost asleep

Her sacred tears are forever lost

The wind has stopped mourning

And the raven is gone

Her soul is no longer condemned

To everlasting pain

Fallen beyond all grace…

In the amber light of the candlelight

The ground is turning red

Her naked body now lies pale on the altar

And as she closes her eyes

She sighs and falls asleep

Қарғаның соңғы сағатты шақырғанын естіңіз

Қорықпай тағдырдың алдында тұрған қара жамылған келін

Ақырында ол өз реквиемін бастауы керек

Соңғылардың салтанатты рәсімі

Мәңгілік қайғы-қасіреттің сұр тұманында

Оның көз алдынан өткеннің фрагменті

Ол ғасыр қақпасына кірген кезде

Қоймада ескі шамдар жанып тұр

Солған гүлдер мен шіріген еттің иісі

Оны қоршап, ол табыттардың арасынан жол табады

Шамның сары жарығында

Ол мың раушанның құрбандық үстелінің сұлбасын көреді

Барған сайын тереңірек барлық рақымнан асып түсті

Өзінің тамшылаған қанының даусы

Қансыраған раушанның қасиетті жасы сияқты

Ол өзінің қасиетті көз жасын төгетін ғашықтық реквиемі

Ол басқа жаққа жеткенше

Таңертеңгі жел сипап, ақырын тиіп тұр

Және оның дірілдеген денесін шешіп тастайды

Мұңайған көздерімен екінші жағын шақырады

Және оның болуын ұмытпаңыз

Оның тамырындағы шарап ащы болып кетті

Бірақ бәрібір оның жүрегін сыздату ауырады

Және олардың ең қасиетті көз жасын  құрбан етіңіз

Азап пен ләззаттың айқайы

Оның денесін тоқырауға айналдырады

Пышақтың суық қаруы оның етіне терең еніп кеткендей

Барлық рақымнан асып түсті ...

Қарғаның шақырғанын тыңдаңыз, соңғы сағат келді

Мың раушанның құрбандық үстелінде

Өліп бара жатқан қалыңдық

Жындардың келуін күту

Пентаграмма белгісінде

Демондарды көтерілуге ​​шақыру

Және оны басқа жаққа апарыңыз

Түн түскен сайын рәсім аяқталады

Оның жүрегі қазір бос, ол ұйықтап жатыр

Оның қасиетті көз жасы мәңгілікке жоғалады

Жел жоқтауды тоқтатты

Ал қарға жоқ

Оның жаны енді сотталмайды

Мәңгілік азапқа

Барлық рақымнан асып түсті ...

Шамның сары жарығында

Жер қызарып жатыр

Оның жалаңаш денесі қазір құрбандық үстелінде бозарып жатыр

Ол көздерін жұмған кезде

Ол күрсініп, ұйықтап қалады