Konstant - Elia

Wir sind blind

Brauchen Freiheit, suchen mehr

Doch seit dir will ich einfach das, was bleibt

Doch wir sind blind

Ich schaue dich tief an

Kaum zu fassen, dass sowas enden kann

Was viel schöner als Zuhause ist

Doch wir sind blind, doch wir sind blind

Du bist so schön, ich wurde blind davon

So schön, dass ich noch drauf warte, dass du wieder kommst

Doch du kommst nicht, Tage die vergehen

So viele Tage, die du fehlst

Du rufst nicht an — Verstehe, der Empfang ist schlecht

Ne Reise, die dich weiter zieht, so viel weiter weg

Und so sehe ich, wie ein wir immer dunkler wird

Nur ne Geschichte, die ich betrunken meinen Jungs erzähl'

Und dann zieht es mich weg

Soweit mein Schädel mich lässt

Doch es reicht nicht — Leben auf Distanz

Es wird kalt, es wird kalt

Du wolltest immer nur der Sturm sein

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Ich weiß doch, dass du der Sturm bist

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Doch wir sind blind

Du warst immer mehr der Süden, ich Richtung Norden

So weit weg, dass es weh tut, doch das ist in Ordnung

So viele Kilometer, die uns trennen

Machten mich zu nem entfremdeten Menschen

Man sagt: «Mit der Zeit wird es leichter»

Doch wenn’s so leicht ist, sag mir, was bleibt dann?

Von uns: wer wir sind, wer wir waren

So viel mehr, als nur paar Bilder an der Wand

Wir waren uns sicher, dass es bleibt

Nur ein Spiel gegen Zeit und wir verlieren

Jetzt bleibt nur ein Leben auf Distanz

Mir ist kalt, mir ist kalt

Du wolltest immer nur der Sturm sein

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Ich weiß doch, dass du der Sturm bist

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Doch wir sind blind

Wie fühlt es sich nun an, so federleicht?

Es ist spät und die Angst hält mich wach

Die Zeit heilt nicht die Wunden, die sie selbst verschuldet hat

Was ist, wenn sie gar nicht vergeht?

Und dann wieder nur Erinnerung bleibt

Wenn mein Bett unterm Dach dir als unsere Kammer nicht mehr reicht

Und wenn du mich nicht erkennst und mich nicht vermisst

Doch ich weiß, wenn wir uns beide wiedersehen

Werden wir uns dran erinnern, wie gut wir waren

біз соқырмыз

Еркіндік керек, көбірек ізде

Бірақ сен болған соң мен тек қалғанын қалаймын

Бірақ соқырмыз

Мен саған терең қараймын

Мұндай нәрсе аяқталады дегенге сену қиын

Бұл үйден әлдеқайда жақсы

Бірақ біз соқырмыз, бірақ соқырмыз

Сен сондай сұлусың, мен соқыр болдым

Сенің қайтып келгеніңді әлі күтіп жүргенім сондай жақсы

Бірақ сен келмейсің, күндер өтеді

Қаншама күндер сағынып жүрсің

Сіз қоңырау шалмайсыз — түсіндім, қабылдау нашар

Сізді одан әрі, әлдеқайда алыстататын саяхат

Міне, мен қалай қараңғыланып бара жатқанымызды көремін

Менің ұлдарыма мас күйінде айтатын әңгімем

Сосын ол мені тартып алады

Менің бас сүйегім рұқсат бергенше

Бірақ бұл жеткіліксіз — алыстағы өмір

Күн суытып барады, салқындап барады

Сіз әрқашан тек дауыл болғыңыз келді

Алыста.

Алыста

Сенің дауыл екеніңді білемін

Алыста.

Алыста

Бірақ соқырмыз

Сіз әрқашан оңтүстікте болдыңыз, мен солтүстік

Алыста ол ауырады, бірақ бәрібір

Бізді ажырататын сонша шақырым

Мені жат адам етті

Олар: «Уақыт өте оңай» дейді.

Бірақ бұл оңай болса, айтыңызшы, не қалды?

Біз туралы: біз кімбіз, біз кім едік

Қабырғадағы бірнеше суреттен әлдеқайда көп

Біз оның қалатынына сенімді болдық

Уақытқа қарсы бір ғана ойын, біз жеңілеміз

Енді тек қашықтықта өмір қалды

Мен суықпын, мен тоңдым

Сіз әрқашан тек дауыл болғыңыз келді

Алыста.

Алыста

Сенің дауыл екеніңді білемін

Алыста.

Алыста

Бірақ соқырмыз

Қауырсындай жеңіл, қазір қандай сезімде?

Кеш болды, қорқыныш мені сергек етеді

Уақыт өзі салған жараны емдемейді

Егер ол мүлдем кетпесе ше?

Содан кейін қайтадан тек жады ғана қалады

Шатырдың астындағы төсегім біздің палата ретінде сізге жетпей қалса

Ал егер мені танымай, сағынбасаңыз

Бірақ мен екеуміздің қайта кездескенімізді білемін

Біз қаншалықты жақсы болғанымызды есте сақтаймыз