Сто лет одиночества - Егор и Опизденевшие

И будет целебный хлеб,

Словно нипочем, словно многоточие.

И напроломное лето мое

Однофамильное,

Одноименное.

Губы в трубочку,

Нить в иголочку.

Не жисть, а Сорочинская ярмарка

Заскорузло любили, освинело горевали,

Подбрасывали вверх догорелую искорку.

Раскрашивали домики нетрезвыми красочками,

Назывались груздями, полезали в кузова.

Блуждали по мирам, словно вши по затылкам,

Триумфально кочевали по невымытым стаканам,

По натруженным умам,

По испуганным телам,

По отсыревшим потолкам.

Выпадали друг за другом, как молочные зубы,

Испускали дух и крик.

Пузырились топкой мелочью

В оттопыренных карманах деревянных пиджаков.

Кипучие, могучие, никем не победимые,

Словно обожженные богами горшки.

А за спинами таились лыжи в сенях,

Санки,

Салазки,

Сказки,

Арабески.

На седьмой день ему все остопиздело!

Пускай все бурно расцветает кишками наружу

На север, на запад, на юг, на восток!

Пусть будет внезапно!

Пусть будет неслыханно!

Пусть прямо из глотки!

Пусть прямо из зеркала!

Безобразно рванет из-под кожи

Древесно-мясные волокна!

Моя самовольная вздорная радость!

Чудовищная весна!

Чтоб клевать пучеглазое зерно на закате,

Целовать неудержимые ладони на заре,

Топни ногою, и вылетят нахуй все стекла и двери,

Глаза,

Вилки,

Ложки,

И складные карманные ножички.

Еще одна свирепая история любви.

Грустная сказочка про свинью-копилку.

Развеселый анекдотец, про то как Свидригайлов собирался в Америку.

Везучий, как зеркало, отразившее пожар.

Новогодний, как полнолуние, потно зажатое в кулаке.

Долгожданный, словно звонкое змеиное колечко.

Единственный, словно вскользь брошенное словечко.

Замечательный, словно сто добровольных лет одиночества.

Емдік нан болады,

Ештеңе сияқты, эллипс сияқты.

Ал менің толық жазым

аттас,

Бірдей ат.

Түтіктегі еріндер

Ине жіп.

Өмір емес, Сорочинская жәрмеңкесі

Олар қатты жақсы көрді, олар қатты қайғырды,

Олар жанып тұрған ұшқынды лақтырып жіберді.

Үйлерді мас түстермен бояды,

Олар сүт саңырауқұлақтары деп аталды, денеге көтерілді.

Артқы жағындағы биттей дүниелерді кезді,

Жеңіспен жуылмаған көзілдірікті аралады,

Бос емес саналар үшін

Қорыққан денелердің үстінде

Ылғал төбелер.

Олар сүт тістері сияқты бірінен соң бірі түсіп кетті.

Олар дем алып, айқайлады.

Ұсақ-түйек отынмен көпіршікті

Ағаш күртешелердің дөңес қалталарында.

Айбынды, құдіретті, ешкімнен жеңілмейтін,

Тәңірлер өртеген кәстрөлдер сияқты.

Артқы жағында дәлізде шаңғылар тығылды,

шана,

шана,

Ертегілер,

Арабескілер.

Жетінші күні бәрі оны тоқтатты!

Барлығы игіліктермен гүлдене берсін

Солтүстік, батыс, оңтүстік, шығыс!

Бұл кенеттен болсын!

Естімеген болсын!

Тамағынан түзу болсын!

Айнадан түзу болсын!

Тері астынан шыққан шіркін

Ағаш және ет талшықтары!

Менің еріксіз абсурд қуанышым!

Таңғажайып көктем!

Күн батқанда көзілдірік дәнді жұту үшін,

Таң атқанда тоқтаусыз алақандарды сүйіп,

Аяғыңызды соғыңыз, сонда барлық терезелер мен есіктер ұшып кетеді,

Көздер,

шанышқылар,

қасықтар,

Және жиналмалы қалта пышақтары.

Тағы бір қызық махаббат хикаясы.

Шошқа туралы қайғылы оқиға.

Свидригайловтың Америкаға қалай барғаны туралы күлкілі анекдот.

Бақытты, отты көрсететін айна сияқты.

Жаңа жыл толған айдай, Жұдырықтай терлеп.

Сыңғырлаған жыланның сақинасындай көп күткен.

Жалғыз, кездейсоқ лақтырылған сөз сияқты.

Таңғажайып, жүз жыл жалғыздық сияқты.