Schöpfer des Nichts - Dvalin

Ein hauch von Tod erfüllt die Kälte

Zum See ans Ufer führt mein Pfad

Dem Eise trotzt ein blühend Baume

Doch wünsch' ich mir die Erde karg

Im Geiste fahr ich in die Zweige

Erfüll' mit Gift den saftigen Hain

Schon sehe ich die Blätter fallen

Und Leere zieht stattdessen ein

Leben ich will in mir vereinen

Hass mich packt, zur Tat ich werde schreiten

Lebendig sich mein Schwert bewegt

Reine Euphorie, wenn alles zugrunde geht

Erst wenn kein Ton mehr mein Ohr erreicht

Und wenn mein Blick durch Ödnis streift

Erst wenn kein Grün auf Erden sprießt

Die Leere aus meinem Körper fließt!

Ein dunkler Schnee lähmt meine Hände

Bedeckt den Ort, der mir einst lieb

Vergessen sind die alten Zeiten

Die er mir auf die Stirne schrieb

Doch zurück nach ein paar Tagen

Knospen an dem Stumpfe stehen

Wasser ist des Lebens Wurzel

Muss dem Leben es entzieh’n

Die Erde gebiert ein dunkles Feuer

Verschluckt die See, kein Regen auf Erden

Bis alles verbrannt ist!

Das Ende der Zeit

Schläft tief in mir

Plötzlich vom Traum erwacht

Hör' ich die Welt sich dreh’n

Hat wohl mein Hirn erdacht

Wonach mein Herz sich sehnt

Erst wenn kein Ton mehr mein Ohr erreicht

Und wenn mein Blick durch Ödnis streift

Erst wenn kein Grün auf Erden sprießt

Die Leere aus meinem Körper fließt!

Өлім тынысы суықты толтырады

Менің жолым жағадағы көлге апарады

Гүлденген ағаш мұзға қарсы тұрады

Бірақ жердің құнарсыз болғанын қалаймын

Ойымда мен бұтақтарға барамын

Жайнаған тоғайды умен толтырыңыз

Мен қазірдің өзінде жапырақтардың түсіп жатқанын көріп тұрмын

Оның орнына бостық орын алады

Өмір мен өзіме біріктіргім келеді

Мені өшпенділік басып алды, мен әрекетке барамын

Менің қылышым тірі

Бәрі құлаған кездегі таза эйфория

Тек құлағыма ешбір дыбыс жетпегенде

Менің көзім шөлді аралағанда

Жер бетінде жасыл өскін болмаған кезде ғана

Бостық менің денемнен ағып жатыр!

Қараңғы қар қолымды сал етеді

Мен бір кездері жақсы көрген жерді жабыңыз

Ескі күндер ұмытылады

Ол менің маңдайыма жазған

Бірақ бірнеше күннен кейін қайтады

Түбірдегі бүршіктер

Су – тіршіліктің тамыры

Оны өмірден алып тастау керек

Жер қара отты тудырады

теңізді жұтты, жер бетінде жаңбыр жоқ

Барлығы жанып кеткенше!

Ақыр заман

Ішімде терең ұйықтайды

Түсінен кенет оянып кетті

Мен әлемнің айналып жатқанын естимін

Бұл менің миымда ойластырылған болуы керек

Менің жүрегім нені аңсайды

Тек құлағыма ешбір дыбыс жетпегенде

Менің көзім шөлді аралағанда

Жер бетінде жасыл өскін болмаған кезде ғана

Бостық менің денемнен ағып жатыр!