Three Sunsets - David Moore

He saw her once, and in the glance,

A moment’s glance of meeting eyes,

His heart stood still in sudden trance:

He trembled with a sweet surprise—

All in the waning light she stood,

The star of perfect womanhood.

That summer-eve his heart was light:

With lighter step he trod the ground:

And life was fairer in his sight,

And music was in every sound:

He blessed the world where there could be

So beautiful a thing as she.

There once again, as evening fell

And stars were peering overhead,

Two lovers met to bid farewell:

The western sun gleamed faint and red,

Lost in a drift of purple cloud

That wrapped him like a funeral-shroud.

Long time the memory of that night—

The hand that clasped, the lips that kissed,

The form that faded from his sight

Slow sinking through the tearful mist—

In dreamy music seemed to roll

Through the dark chambers of his soul.

So after many years he came

A wanderer from a distant shore:

The street, the house, were still the same,

But those he sought were there no more:

His burning words, his hopes and fears,

Unheeded fell on alien ears.

Only the children from their play

Would pause the mournful tale to hear,

Shrinking in half-alarm away,

Or, step by step, would venture near

To touch with timid curious hands

That strange wild man from other lands.

He sat beside the busy street,

There, where he last had seen her face:

And thronging memories, bitter-sweet,

Seemed yet to haunt the ancient place:

Her footfall ever floated near:

Her voice was ever in his ear.

He sometimes, as the daylight waned

And evening mists began to roll,

In half-soliloquy complained

Of that black shadow on his soul,

And blindly fanned, with cruel care,

The ashes of a vain despair.

The summer fled: the lonely man

Still lingered out the lessening days;

Still, as the night drew on, would scan

Each passing face with closer gaze—

Till, sick at heart, he turned away,

And sighed «she will not come to-day.»

So by degrees his spirit bent

To mock its own despairing cry,

In stern self-torture to invent

New luxuries of agony,

And people all the vacant space

With visions of her perfect face.

Then for a moment she was nigh,

He heard no step, but she was there;

As if an angel suddenly

Were bodied from the viewless air,

And all her fine ethereal frame

Should fade as swiftly as it came.

So, half in fancy’s sunny trance,

And half in misery’s aching void

With set and stony countenance

His bitter being he enjoyed,

And thrust for ever from his mind

The happiness he could not find.

As when the wretch, in lonely room,

To selfish death is madly hurled,

The glamour of that fatal fume

Shuts out the wholesome living world—

So all his manhood’s strength and pride

One sickly dream had swept aside.

Yea, brother, and we passed him there,

But yesterday, in merry mood,

And marveled at the lordly air

That shamed his beggar’s attitude,

Nor heeded that ourselves might be

Wretches as desperate as he;

Who let the thought of bliss denied

Make havoc of our life and powers,

And pine, in solitary pride,

For peace that never shall be ours,

Because we will not work and wait

In trustful patience for our fate.

And so it chanced once more that she

Came by the old familiar spot:

The face he would have died to see

Bent o’er him, and he knew it not;

Too rapt in selfish grief to hear,

Even when happiness was near.

And pity filled her gentle breast

For him that would not stir nor speak

The dying crimson of the west,

That faintly tinged his haggard cheek,

Fell on her as she stood, and shed

A glory round the patient head.

Ah, let him wake!

The moments fly:

This awful tryst may be the last.

And see, the tear, that dimmed her eye,

Had fallen on him ere she passed—

She passed: the crimson paled to gray:

And hope departed with the day.

The heavy hours of night went by,

And silence quickened into sound,

And light slid up the eastern sky,

And life began its daily round—

But light and life for him were fled:

His name was numbered with the dead.

Ол оны бір рет көрді және бір қарағанда,

Кездескен көзге бір сәттік көзқарас,

Оның жүрегі кенет трансқа түсті:

Ол таң қалдырғандай дірілдеп қалды...

Ол сөнген жарықта тұрды,

Кемелді әйелдіктің жұлдызы.

Сол жазда оның жүрегі нұрлы болды:

Ол жеңілірек қадаммен жерді басып:

Оның көз алдында өмір әділірек болды,

Әр дыбыста музыка болды:

Ол болуы мүмкін әлемге батасын берді

Ол сияқты әдемі нәрсе.

Кеш батқанда тағы да сонда

Ал жұлдыздар төбеге қарап тұрды,

Екі ғашық қоштасу үшін кездесті:

Батыс күн әлсіреп, қызыл жарқырап,

Күлгін бұлттың ұйқысында адасқан

Бұл оны жерлеуге арналған жамылғы сияқты орап алды.

Сол түн ұзақ уақыт бойы есте қалды

Ұсқан қол, сүйген ерін,

Оның көзінен өшіп қалған пішін

Көз жасы төгілген тұман арқылы баяу батып бара жатыр

Армандаған музыкада ролик болып көрінді

Оның жанының қараңғы камералары арқылы.

Сондықтан ол көп жылдардан кейін келді

Алыс жағадан қызбаған :

Көше, үй бұрынғысынша,

Бірақ ол іздеген адамдар бұдан былай болмады:

Оның жалынды сөздері, оның үміттері мен қорқыныштары,

Ешқандай бөтен құлаққа құлады.

Тек олардың ойынынан балалар

Қайғылы ертегіні тыңдау үшін тоқтатар едім,

Жартылай дабылда кішірейіп,

Немесе бірте-бірте жақындауға тырысыңыз

Қорқақ қызық қолдармен түрту

Басқа елдерден келген біртүрлі жабайы адам.

Ол бос көшенің жанында отырды,

Ол оның бетін соңғы рет көрген жерде:

Ал толып жатқан естеліктер, ащы-тәтті,

Әлі көне жерді аңдымаған сияқты:

Оның аяғы жақын жерде қалқып тұратын:

Оның даусы оның құлағында болатын.

Ол кейде, күн азайып бара жатқанда

Ал кешкі тұман  қойна бастады,

Жартылай монологта шағымданды

Жанындағы сол қара көлеңкеден,

Соқыр түрде, қатыгездікпен,

Бекер үмітсіздіктің күлі.

Жаз қашты: жалғыз адам

Әлі де азайған күндер ұзаққа созылды;

Десе де, түн жақындаған сайын сканерлейтін

Әрбір өткен жүз жақынырақ қарап,

Жүрегі ауырып, бұрылып кеткенше,

«Ол бүгін келмейді» деп күрсінді.

Осылайша       дәреже  рухы  бүгілді

Өзінің үмітсіз жылауын келеке ету үшін,

Ойлап ойлап өз-өзіңді қиналады

Азаптың жаңа сән-салтанаты,

Адамдардың барлығы бос орын

Оның мінсіз бет-әлпеті туралы көріністермен.

Бір сәт ол жақын қалды,

Ол қадамды естімеді, бірақ ол сонда болды;

Кенеттен періште  дегендей

Көрінбейтін ауадан денелі,

Және оның барлық тамаша эфирлік кадры

Ол келгенше тезірек кетуі керек.

Сонымен, жартылай қиялдағы күн трансында,

Ал жартысы қайғы-қасіретті босқа

Жиналған және тасты жүзбен

Оның ащылығы оған ұнады,

Және оның санасынан мәңгілікке ығыстырады

Ол таба алмаған бақыт.

Жалғыз бөлмеде бейшара,

Өзімшілдікке өлім ессіз түрде лақтырылды,

Сол өлімге әкелетін түтіннің гламуры

Тірі әлемді жабады -

Сондықтан оның бар күші мен мақтанышы

Бір ауыр арман шетке ұшты.

Иә, аға, біз оны сол жерден өткізіп алдық.

Бірақ кеше, көңілді көңіл-күйде,

Және керемет ауаға таң қалды

Бұл оның қайыршының көзқарасын ұятқа қалдырды,

Өзіміз де солай болуы мүмкін екенін ескермедік

Өзі сияқты бейшаралар;

Бақыт туралы ойдан бас тартуға кім жол берді

Өміріміз бен күш-қуатымызды бұзып,

Ал қарағай, жалғыз мақтанышпен,

Біздікі болмайтын бейбітшілік үшін,

Өйткені жұмыс істемей, күтеміз

Біздің тағдырымызға сенімді шыдамдылықпен.

Осылайша ол тағы бір рет мүмкіндік алды

Ескі таныс жерге келді:

Ол көру үшін өлетін бет

Оған иілді, бірақ ол білмеді;

Тым өзімшілдік қайғыға  есту      

Бақыт жақын болғанда да.

Оның нәзік кеудесін аяушылық биледі

Қозғалмайтын, сөйлемейтін ол үшін

Батыстың өліп бара жатқан қызыл қызылы,

Бұл оның салбыраған бетін сәл тырналады,

Ол тұрған кезде оның үстіне құлап, төгілді

Науқастың басына даңқ.

Әй, оянсын!

Сол сәттер ұшады:

Бұл қорқынышты сынақ соңғы болуы мүмкін.

Қараңызшы, оның көзін қараңғылаған жас,

Ол өтіп бара жатқанда оның үстіне құлап кеткен еді...

Ол өтіп кетті: қызыл түс сұрға айналды:

Ал күнмен бірге үміт үзілді.

Түннің ауыр сағаттары өтті,

Үнсіздік дыбысқа айналды,

Жарық шығыс аспанды,

Ал өмір өзінің күнделікті айналымын бастады -

Бірақ ол үшін жарық пен өмір қашып кетті:

Оның есімі өлгендермен бірге саналды.