Splendore E Tenebra - Cripple Bastards

l sangue e?

il mio splendore e il mio rifugio

Dal profondo degli occhi

mi strapparono la luce e la dolce tiepida notte.

Ora il lampo del giorno sorge solo dietro la fronte e mi accende due cavita?

insanguinate.

Nel cavo della mano si spensero i miei occhi ormai incapaci di pianto

ridevano alla luce

mentre caldo e denso il sangue stillava tra le dita che il carnefice mi conficco?

nelle orbite.

Con ogni forza della mente decisi di contare: nella colonna ero il cinquantesimo avanzavamo come una fila per il pane,

una fila che procedeva e si fermava Contavo.

trentun vittime

e sessantadue colpi di coltello.

Un rantolo, una spinta, una caduta un passo ancora.

Un rantolo una spinta una caduta, e il sangue che sgorgava a fiotti.

Con ogni forza della mente addizionavo i colpi, sottraevo i caduti,

ogni grido, ogni singulto

mi feriva nel cuore come un morso.

Sotto il sole feroce ci falciavano

come spighe fruscianti:

con suono uguale ci sgorgava il sangue dalle gole recise.

La fossa e?

colma, la calce e?

gettata sui corpi perche?

i morti non appestino

l’aria.

E la fiamma della loro carita?

che riscalda i defunti.

Sento i cadaveri che si contraggono mi arrampico, con rabbia istintiva Sento i cadaveri che si contraggono come pesci morti cosparsi di sale.

Si smuovevano, mi slittavano addosso, lentamente franavano e quei morti

ridevano, piangevano, gridavano e invocavano, furiosamente tendevano le braccia

cercando di afferrarmi…

Sentivo le unghie, le ginocchia, i fianchi,

le bocche inquiete su di me.

Mi arrampicavo con rabbia istintiva premendo su di loro, sui ventri, sui toraci,

e se ne sprigionavo un rantolo, un gorgoglio, ormai non ne avevo piu?

pieta?

e forse calpestavo un mio vicino di casa, forse calpestavo mia sorella morta.

CALPESTAVO MIA SORELLA MORTA

Ne?

pianti, ne?

risa, ne lamenti, ne canti.

la luna vagante splende sulle rovine,

il singhiozzo remoto delle fontane tace,

la carogna di un cane giace in mezzo alla strada.

il riverbero dei vetri,

il cigolio di una chiave dentro una vecchia serratura,

l’odore dell’incendio e in quell’odore ogni ricordo

le vendemmie e le nozze, un raggio di sole che indora la porta di casa,

e le danze, le veglie, i funerali, i lamenti

la pace che regna su un secolo spento

cio?

che la vita semina e la morte raccoglie.

Prende liberamente spunto dal poema «La fossa» di Ivan Goran Kovac?

ic?

con l’unico intento di esaltare la sofferenza, non di condannarla

proprio per questo molte parti dell’originale sono state estromesse

English

SPLENDOUR AND DARKNESS

Blood is my glory and my refuge

From the depths of my eyes

they tore out the light and the sweet warm night.

Now the flash of day rises

only inside my head and lights two bloody cavities.

In the palm of my hand my eyes were spent no longer able to cry

they laughed at the light

while hot, dense blood

oozed between the fingers that the torturer

stuck in my sockets.

With all my strength of mind I decided to count: I was the fiftieth in line

we proceeded like a line for bread,

a line that went forward then stopped

I was counting … thirty-one victims and sixty-two stabs of the knife.

A gasp, a push, a fall

one more step.

A gasp a push a fall,

and rivers of blood that flowed.

With all my strength of mind I added up the blows, I subtracted the dead,

every cry, every sob

hurt my heart like a bite.

Under the fierce sun they mowed us like rustling ears of corn:

with the same sound the blood gushed from our slit throats.

The pit is full, lime thrown on the bodies so the dead do not plague the air.

And the flame of their charity

heats the dead.

I feel the bodies contract

I scramble, with instinctive anger, I feel the bodies contract

like dead fish sprinkled with salt.

They slithered, they slid over me,

they slowly subsided and those dead laughed, cried, screamed and invoked,

stretched out their arms furiously

trying to grab me …

I felt nails, knees, sides,

restless mouths on me.

I scrambled, with instinctive anger,

pressing on them, on their bellies, chests,

and gasps, gurgles, breathed out

now I had no more pity

and perhaps I was trampling on a neighbour, perhaps I was trampling my dead

sister.

I WAS TRAMPLING MY DEAD SISTER

Neither tears nor laughter, nor cries, nor songs.

the vagrant moon shines on the ruins,

the remote sob of fountains is silenced,

a dead dog lying in the road.

the reflection of the glass,

the creaking of a key in on old lock,

the odour of fire and in that odour every memory

harvests and weddings, a ray of sun that gilds the door of home, and the dances,

the vigils, the funerals, the laments

the peace that reigns over a spent century

what life sows, death reaps.

Freely inspired by Ivan Goran Kovac?

ic?'s poem The Pit with the sole intent of praising suffering not condemning it which is why many parts of the original

have been left out

l қан және?

менің ұлылығым және менің панашым

Көздің түбінен

олар менен жарық пен тәтті жылы түнді жұлып алды.

Енді күннің найзағайы маңдайымнан ғана шығып, екі қуысты жарқырата ма?

қанды.

Қолымның қуысында енді жылауға шамасы келмейтін көзім шығып кетті

олар жарыққа күлді

Мені жазалаушы жабыстырған саусақтардың арасына ыстық әрі қою қан тамған кезде?

орбиталарда.

Бар күшіммен санауды шештім: колоннада мен елу болдым, біз нанға тізілгендей алға шықтық,

Contavo-ны жалғастыратын және тоқтататын сызық.

отыз бір құрбан

және алпыс екі пышақ соққысы.

Ауыстыру, итеру, құлау, тағы бір қадам.

Тыныс, итермелеу, құлау, қан ағып жатыр.

Әр күшпен мен соққыларды қостым, мен құлағандарды алып тастадым,

әрбір жылау, әрбір жылау

бұл менің жүрегімді тістегендей ауыртты.

Қаһарлы күн астында олар бізді шабады

сыбдырлаған құлақ сияқты:

сол дыбыспен кесілген тамағымыздан қан атқылады.

Шұңқыр және?

толтыру, әк және?

денелерге лақтырылды, неге?

өлгендер ауырмайды

ауа.

Ал олардың қайырымдылықтарының жалыны?

бұл өлгендерді жылытады.

Мен өрмелеп бара жатқан мәйіттердің жиырылып жатқанын сеземін, инстинктивті ашумен мәйіттердің тұз себілген өлі балық сияқты жиырылып жатқанын сеземін.

Олар қозғалды, менің үстімнен тайып кетті, баяу құлады және өлді

олар күлді, жылады, айғайлады және жылады, олар ашуланып қолдарын созды

мені ұстауға тырысады ...

Мен тырнақтарды, тізелерді, жамбастарды сездім,

Маған мазасыз ауыздар.

Мен оларға, қарындарына, кеуделеріне басып, инстинктивті ашумен көтерілдім,

ал мен сылдырлатып, сықырлап жіберсем, енді менде жоқ па?

жанашырлық?

ал мен көршімді басқан шығармын, өлген әпкемді басқан шығармын.

МЕН ӨЗ АПАМНЫҢ ҮСТІНДЕ ЖҮРДІМ

Екеуі де емес пе?

сен жылап тұрсың ба?

күлу, жылау, ән айту.

қыдырған ай қирандыларға,

фонтандардың алыстан жылауы үнсіз,

иттің өлексесі жолдың ортасында жатыр.

әйнектің жарқырауы,

ескі құлыптың ішіндегі кілттің сықырлауы,

оттың иісі және сол иістегі әрбір естелік

егін мен үйлену тойлары, есікті алтындаған күн сәулесі,

және билер, қырағылық, жерлеу, жоқтаулар

жойылып кеткен ғасырда билік етіп отырған бейбітшілік

Бұл?

өмір егіп, өлім жинайды.

Иван Горан Ковачтың «Ла фосса» поэмасы сізді еркін шабыттандырды ма?

Мен түсінемін?

азапты айыптау емес, тек жоғарылату ниетімен

дәл осы себепті түпнұсқаның көптеген бөліктері алынып тасталды

Ағылшын

ТАМАША ЖӘНЕ ТҰРҒАНДЫҚ

Қан менің даңқым және панашым

Көзімнің тереңінен

олар жарық пен тәтті жылы түнді жұлып алды.

Енді күннің шуағы көтеріледі

тек басымның ішінде және екі қанды қуысты жарықтандырады.

Алақанымда көзім жылай алмай қалды

олар жарыққа күлді

ыстық, тығыз қан кезінде

азаптаушының саусақтарының арасынан ағып кетті

розеткаларыма кептелді.

Бар күшіммен санауды шештім: мен сапта елуінші болдым

Біз нанға кезек сияқты жүрдік,

алға жылжыған сызық тоқтады

Мен санадым... отыз бір құрбанды және алпыс екі пышақ жарақатын.

Дем алу, итеру, құлау

тағы бір қадам.

Бір итеру, бір құлау,

және аққан қан өзендер.

Бар күшіммен соққыларды қостым, өлгендерді алып тастадым,

әрбір жылау, әрбір жылау

тістегендей жүрегімді ауыртты.

Қаһарлы күн астында олар бізді жүгерінің сыбдырындай шабады:

сол дыбыспен тесілген тамағымыздан қан ағып кетті.

Шұңқыр толы, өлілер ауаны ластамас үшін денелерге әк себілген.

Және олардың қайырымдылықтарының жалыны

өлілерді қыздырады.

Мен денелердің жиырылғанын сеземін

Мен инстинктивті ашуланамын, денелердің жиырылуын сезінемін

тұз себілген өлі балық сияқты.

Олар менің үстімнен сырғып өтті,

олар баяу басылды және өлгендер күлді, жылады, айғайлады және шақырды,

қаһарлы қолдарын созды

мені ұстауға тырысады ...

Мен тырнақтарды, тізелерді, бүйірлерді сезіндім,

Маған мазасыз ауыздар.

Мен инстинктивті ашумен тырсылдым,

оларға, қарындарына, кеуделеріне басып,

және ентігу, гүрілдеу, дем шығару

енді менде аяушылық қалмады

бәлкім, көршіні таптап жатқан шығармын, өлгенімді таптап жатқан шығармын

әпке.

ӨЛГЕН ӘПКЕМДІ ТАПСАП ЖҮРДІМ

Көз жасы да, күлкі де, жылау да, ән де емес.

қаңғыбас ай қирандыларға,

фонтандардың шалғай сыңғыры басылды,

жолда жатқан өлі ит.

әйнектің шағылысуы,

ескі құлыпта кілттің сықырлауы,

оттың иісі және сол иістегі әрбір естелік

егін мен үйлену тойлары, үйдің есігін алтындаған күн сәулесі және билер,

қырағылық, жерлеу, жоқтаулар

өткен ғасырда билік еткен бейбітшілік

өмір не ексе, өлім соны береді.

Иван Горан Ковачты еркін шабыттандырды ма?

ic?-ның «Шұңқыр» поэмасы қайғы-қасіретті айыптау емес, оны мадақтау мақсатымен жазылған, сондықтан түпнұсқаның көптеген бөліктері

тыс қалдырылды