The Lost Rivers of London - Coil

I’m gonna drown myself in London’s lost rivers

I will walk down to the rain

From Hubert Montague Crackenthorpe’s Vignettes (1896):

I have sat there and seen the winter days finish their short-spanned lives;

and all the globes of light — crimson, emerald, and pallid yellow — start,

one by one, out of the russet fog that creeps up the river.

But I like the

place best on these hot summer nights, when the sky hangs thick with stifled

colour, and the stars shine small and shyly.

Then the pulse of the city is hushed, and the scales of the water flicker golden and oily under the watching

regiment of lamps.

The bridge clasps its gaunt arms tight from bank to bank, and the shuffle of a retreating figure sounds loud and alone in the quiet.

There, if you wait long

enough, you will hear the long wail of the siren, that seems to tell of the

anguish of London till a train hurries to throttle its dying note,

roaring and rushing, thundering and blazing through the night, tossing its

white crests of smoke, charging across the bridge into the dark country beyond.

In the wan, lingering light of the winter afternoon, the parks stood all

deserted, sluggishly drowsing, so it seemed, with their spacious distances

muffled in greyness: colourless, fabulous, blurred.

One by one, through the

damp misty air, looked the tall, stark, lifeless elms.

Overhead there lowered a turbid sky, heavy-charged with an unclean yellow, and amid their ugly patches

of dank and rotting bracken, a little mare picked her way noiselessly.

The rumour of life seemed hushed.

There was only the vague listless rhythm of the creaking saddle.

The daylight faded.

A shroud of ghostly mist enveloped the earth,

and up from the vaporous distance crept slowly the evening darkness.

A sullen glow throbs overhead: golden will-o'-the-wisps are threading their

shadowy ribbons above golden trees, and the dull, distant rumour of feverish

London waits on the still night air.

The lights of Hyde Park Corner blaze like

some monster, gilded constellation, shaming the dingy stars.

And across the

east, there flares a sky-sign, a gaudy crimson arabesque.

And all the air hangs

draped in the mysterious sumptuous splendour of a murky London night.

I’m gonna drown myself in the lost rivers of London

I am gonna drown myself in the lost rivers of London

Мен өзімді Лондонның жоғалған өзендеріне батып кетемін

Мен жаңбырға дейін жүремін

Хуберт Монтегу Кракентторптың виньеткаларынан (1896):

Мен сол жерде отырып, қысқы күндердің олардың қысқа ғұмырын аяқтағанын көрдім;

және барлық жарық глобустары — қызыл, изумруд және бозғылт сары — басталады,

өзенге қарай жылжыған қытырлақ тұманның ішінен бірінен соң бірі шығады.

Бірақ маған  ұнайды

Жаздың ыстық түндерінде, аспан тұншығып тұрғанда жақсырақ орналасыңыз

түсті, ал жұлдыздар кішкентай және ұялшақ жарқырайды.

Сосын қаланың тамыр соғысы басып      су қабырғасы көрермен алтын және майлы болып жыпылықтайды.

шамдар полкі.

Көпір жағадан жағаға қолдарын қатты қысады және тыныштықта шегініп бара жатқан фигураның араласуы қатты және жалғыз естіледі.

Ұзақ күтсеңіз

Жеткіңіз, сіз сиренаның ұзын жылағын естисіз, бұл туралы айтатын сияқты

Пойыз өліп бара жатқан нотасын басуға асыққанша Лондонның азабы,

гүрілдеп, қарқылдап, түнде күркіреп, жарқылдады

ақ түтін көпір арқылы қараңғы елге қарай ұшады.

Қыстың түстен кейінгі сөніп тұрған нұрында саябақтар түгел тұрды

қаңырап бос, жалқау жарып, сондықтан ол кең қашықтықтарымен көрінді

күңгірт сұр түсті: түссіз, керемет, бұлыңғыр.

арқылы бір-бірден

дымқыл тұманды ауа, биік, қатты, жансыз қарағаштар көрінді.

Үстінде лайлы аспан төмендеп, ауыр тазасыз сары түсті және олардың ұсқынсыз дақтары арасында болды.

Ылғалды және шіріген  кішкене бие үнсіз жол тартты.

Өмір туралы қауесет тынымсыз болып көрінді.

Тек сықырлаған ер-тоқымның бұлыңғыр ырғағы ғана болды.

Күн сәулесі сөнді.

Жерді елес тұман қаптады,

және булар алыстан кешкі қараңғылық баяу көтерілді.

Үстінен күңгірт нұр төгілуде: алтын ерік-жігер олардың жіптерін тізіп тұр

алтын ағаштардың үстіндегі көлеңкелі таспалар және қызба туралы күңгірт, алыстағы қауесет

Лондон тыныш түнде күтуде.

Хайд Парк бұрышының шамдары жанады

кейбір құбыжық, алтын жалатылған шоқжұлдыз, күңгірт жұлдыздарды ұятқа қалдырған.

Және бойымен

шығыста аспан белгісі, ала қызыл арабескі жарқырайды.

Және барлық ауа ілінеді

бұлыңғыр Лондон түнінің жұмбақ сән-салтанатымен көмкерілген.

Мен Лондонның жоғалған өзендерінде батып кетемін

Мен Лондонның жоғалған өзендерінде суға батып кетемін