Passage into the Xexanotth - Chthe'ilist

As I come home after a hard day of labor in the castle court,

I discover a note with my brother’s handwriting on the

kitchen table, saying he is leaving the village for good.

The villagers tell me they have last seen him riding to the east,

urging me not to venture into the Ve’coiitn region at night,

as there are talks of something foul and

unnatural brewing in these parts of the country.

I decide to ride east, not taking heed of the townfolk’s warnings.

While riding into the plains of Ve’coiitn,

I take notice of the scarce vegetation on

the fields, as if the land itself is rotting.

A distant, echoing scream of terror breaks the nightly

silence and echoes across the plains out from the distant woods.

Because my curiosity gets the best of me,

I dismount my horse and decide to

investigate the source of the sound.

As soon as I wander off the main trail and into an

off-road path, defeaning silence falls upon the land.

Neither the sound of crickets nor the sighing of the

soft evening breeze can be heard in the dead of the night.

Reaching a clearing, I can just barely see a great wall of dead,

withered trees through the mist, that stretches out to the horizon.

I think it may be just my imagination,

but it seems like the trees moved aside

from each other at some point to form a path.

Surely the gods have abandonned this place.

Is it because even themselves fear what lies deep in the woods?

Lost in my own thoughts,

I barely notice the mist finally dissipating,

revealing a passage through the forest and a

wooden sign pointing towards the wood’s entrance.

On the sign are primitive carvings,

perhaps the same archaic calligraphy that ancient men of the

Amechth’ntaas tribe used in their scriptures for hexing rituals.

I know of it because my grandfather, Edward Davenport,

created a lexicon to decipher this dialect and taught me some of it.

That was a few years before our former neighbor found his

lifeless & eyeless body in our home next to another strange book.

The carvings on the sign read as «The Pass of Xexanotth».

Right next to the sign,

I find an abandoned sword and a lantern,

confirming my suspicion that my brother came through here.

By the gods, why?

Why here and why now?

A corridor of rotten, contorted trees lies before me,

stretching beyond the horizon as I venture into the howling dark.

Draped in mystic haze, the narrow path lies barren,

the silence soon broken by the ruminations and laments of the trees.

Vivid are the memories of the sound of winds wailing through dead

leaves, almost covering up the

echoing, sickening sounds of mastication.

Delving deeper into the woods, the corridor of dead trees grow narrow.

The scent of rotting bark now unbearable

as the bowels of the Xexanotth swallows me.

Wallowing through membranes of digestive

secretions, I stand alone amidst a circle of deformed shapes.

Piercing the shadows,

the moonlight reveals decayed remnants of men melded…

into the trees!

Monoliths of flesh and wood rise before me and at my feet

lie the faces of people I once knew, engraved into the soil.

Absorbed as an offering, I join my kin in their eternal slumber…

at one with the earth…

Мен үйге Кэйл Сотында қиын күннен кейін келсем,

Мен ағамның қолжазбаларымен жазбаны табамын

ауылдан біржолата кетіп бара жатқанын айтып, асхана үстелі.

Ауыл тұрғындары оның шығысқа қарай мініп бара жатқанын соңғы рет көргендерін айтты.

түнде Векоитн аймағына бармауға шақырып,

өйткені бірдеңе                                                                                                                                                                                                                                                                                 |

елдің осы бөліктеріндегі табиғи емес сыра қайнату.

Мен қаланың ескертулеріне құлақ аспайтын шығысқа баруды шештім.

Ве'коитин жазығына мініп бара жатып,

Мен өсімдіктердің аз екенін байқаймын

егістік, жердің өзі шіріп жатқандай.

Алыстағы, жаңғырық қорқынышты айқай түнді бұзады

тыныштық пен жаңғырық шалғайдағы орманнан жазық далада.

Менің қызығушылығым мен  ең                            ең                                              ең              ең                       ең   ең                                   ең                            ең       болған  себеб  себебі мені         ең                   ең          менің   ең    ең   ең   ең  басымды  болған дықтан ,

Мен атымды түсіріп, шешемін

дыбыстың көзін зерттеу.

Мен басты соқпақтан  адасып   бірден бола сала

жолсыз жол, жер бетінде тыныштықты бұзады.

Қытырлақтардың даусы да, күрсінуі де

жұмсақ кешкі самал түнде естілуі мүмкін.

Клирингке жеткенде, мен өлілердің үлкен қабырғасын әрең көріп тұрмын

көкжиекке дейін созылған тұманның арасынан қураған ағаштар.

Бұл жай ғана менің қиялым болуы мүмкін деп ойлаймын,

бірақ ағаштар шетке жылжыған сияқты

бір-бірінен жолды қалыптастыру үшін.

Әрине, құдайлар бұл жерді тастап кеткен.

Бұл орманның тереңінде жатқан нәрседен қорқатындықтан ба?

Өз ойларым адасқан,

Ақырында тұманның тарағанын әрең байқадым,

орман арқылы өтетін жолды ашу және а

ағаштың кіреберісіне қарайтын ағаш белгі.

Белгіде қарапайым оюлар,

ежелгі адамдар сияқты архаикалық каллиграфия болуы мүмкін

Амечт'нтаас тайпасы өздерінің жазбаларында алтылық рәсімдер үшін пайдаланған.

Мен бұл туралы білемін, себебі менің атам Эдвард Дэвенпорт,

Бұл диалектіні шешіп, маған біразын үйреткен лексикон құрды.

Бұл бұрынғы көршіміз оны тапқанға дейін бірнеше жыл болды

Біздің үйдегі жансыз және көзсіз дене басқа таңғажайып кітаптың жанында.

Маңдайшадағы оюлар «Кексаноттың асуы» деп жазылған.

Белгінің дәл жанында,

Мен тасталған қылыш пен шамды табамын,

ағам осы жерден келген деген күдігімді растады.

Құдайлар, неге?

Неліктен мұнда және неге қазір?

Менің алдымда шіріген, қираған ағаштардың дәлізі жатыр,

 көкжиектен асып қалып жатқан қараңғыға  барған сайын.

Мистикалық тұманға оранған, тар жол бос жатыр,

Тыныштықты көп ұзамай ағаштардың күбірлері мен жоқтаулары бұзды.

Өлілер арқылы жылайтын желдің дыбысы туралы естеліктер жарқын

жапырақтары, дерлік жабады

шайнаудың жаңғырық, ауыртатын  дыбыстары.

Орманға тереңірек енген сайын, қураған ағаштардың дәлізі тарылып барады.

Шіріген қабықтың иісі енді төзгісіз

Кексаноттың ішектері мені жұтып қойғандай.

Асқорыту жарғақшалары арқылы өту

секрециялар, мен деформацияланған пішіндер шеңберінің арасында жалғыз тұрамын.

Көлеңкелерді тесіп,

Ай сәулесі араласқан адамдардың шіріген қалдықтарын көрсетеді...

ағаштарға!

Менің алдымда және аяғымда ет пен ағаш монолиттері көтеріледі

Мен бұрыннан топыраққа ойып жазылған адамдардың беттері жатыр.

Сыйлық ретінде қабылданып, мен туыстарымның мәңгілік ұйқысында қосыламын...

жермен бір жерде…