Поролон - ChipaChip

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Среди серых лиц постояльцев,

Крепко усыпив молодость под одеяльцем,

На новый упрёк помахав средним пальцем,

Я буду таким и менять не пытайся меня никогда.

Пусть все мои партсы летят кто куда.

Обдать с динамика всех холодом опять, только так.

У всех дикие танцы, я кричу: "Привет, декаданс!".

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Это всё мелочи, мелочи,

Ты улыбалась - я нервничал.

Говорить больше нам не о чем,

Нас судит время и неучи.

Мне эту серость - тебе лучи

И твои акапеллы, чип, палачи.

Ты вообще какой-то депрессовый чел

И весь чил выветрился дымом цвета алычи.

Миру нет дела до твоих надежд,

Забившихся в вольере.

Мы все ждём тут курьера

С крайним патроном в револьвере.

Ждём с кем-то вместе на пару,

Звёзд, что лишь для нас будут падать,

Похоронив после в ворд падах,

Орущую на ухо память.

И серым обывателем вброд,

Взяв на плечи с добром своим гроб.

Снова идёшь в неизвестность,

Устав от поиска троп.

От материнских утроб,

До грязных вагонов метро,

В мир, где не забыть очень трудно,

Что все мы играем тут роль.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Пусть морозит так, чтоб нас пробрало.

Грусть всегда рвётся напролом.

Растоптав чей-то вновь пролог.

Эти облака чёртов поролон.

Біз өтуіміз үшін оны мұздатуға рұқсат етіңіз.

Қайғы-қасірет қашан да өтеді.

Біреудің алғы сөзін тағы таптап.

Бұл бұлттар көбік.

Біз өтуіміз үшін оны мұздатуға рұқсат етіңіз.

Қайғы-қасірет қашан да өтеді.

Біреудің алғы сөзін тағы таптап.

Бұл бұлттар көбік.

Қонақтардың сұр жүздері арасында,

Жастықты көрпе астына мықтап басып,

Ортаңғы саусағын жаңа сөгіске бұлғап,

Мен осындай боламын және ешқашан мені өзгертуге тырыспаймын.

Менің барлық кештерім жан-жақты ұшып кетсін.

Барлығына қайтадан суық тию, жалғыз жол.

Барлығы жабайы билеп жатыр, мен: «Сәлем, декаденс!» деп айқайлаймын.

Біз өтуіміз үшін оны мұздатуға рұқсат етіңіз.

Қайғы-қасірет қашан да өтеді.

Біреудің алғы сөзін тағы таптап.

Бұл бұлттар көбік.

Біз өтуіміз үшін оны мұздатуға рұқсат етіңіз.

Қайғы-қасірет қашан да өтеді.

Біреудің алғы сөзін тағы таптап.

Бұл бұлттар көбік.

Мұның бәрі ұсақ-түйек, ұсақ-түйек

Сіз күлдіңіз - мен қобалжыдым.

Басқа айтарымыз жоқ

Бізді уақыт пен надандар соттайды.

Маған бұл күңгірттік – саған сәулелер

Ал сіздің акапеллаларыңыз, чиптеріңіз, жазалаушыларыңыз.

Сіз депрессияға ұшыраған адамсыз ба?

Ал бүкіл аязды қара өрік түтін басып кетті.

Дүние сіздің үміттеріңізге мән бермейді

Құсханада бітелген.

Барлығымыз осында курьерді күтіп отырмыз

Револьвердегі экстремалды патронмен.

Біз біреумен бірге жұпты күтеміз,

Бізге ғана түсетін жұлдыздар,

Сөз тақталарына көмілгеннен кейін,

Құлағымда айқайлаған естелік.

Ал көшеде сұр адам серуендейді,

Өзінің жақсы табытымен иығына алып.

Сіз қайтадан белгісіз жаққа барасыз

Жол іздеуден шаршадым.

Ананың құрсағынан

Лас метро вагондарына

Ұмытпау өте қиын дүниеде,

Бұл жерде бәріміз рөл ойнаймыз.

Біз өтуіміз үшін оны мұздатуға рұқсат етіңіз.

Қайғы-қасірет қашан да өтеді.

Біреудің алғы сөзін тағы таптап.

Бұл бұлттар көбік.

Біз өтуіміз үшін оны мұздатуға рұқсат етіңіз.

Қайғы-қасірет қашан да өтеді.

Біреудің алғы сөзін тағы таптап.

Бұл бұлттар көбік.